Rozdział 2 - Harry

~*~*~*~ 

Wyszedłem z Wieży Gryffindoru i ruszyłem w znajomym kierunku. Od czasu bitwy w Ministerstwie chodziłem tam co drugi dzień, a czasem nawet codziennie. Wciąż nie mogłem pogodzić się ze śmiercią Syriusza. Nigdy się z nią nie pogodzę. Żałowałem wielu rzeczy. Głównie tego, że zwlekałem z powiadomieniem Zakonu o pojawianiu się Voldemorta w Ministerstwie, ale jednocześnie, że nie udało mi się pójść tam w tajemnicy przed wszystkimi. Gdyby Zakon nie przybył na miejsce walki, nikt by nie ucierpiał. Choć z drugiej strony, wątpiłem, czy sam dałbym sobie radę z tyloma Śmierciożercami i Voldemortem naraz. Ale przynajmniej nie naraziłbym bliskich na niebezpieczeństwo. Nie straciłbym Syriusza, gdy dopiero co go odzyskałem…
Przystanąłem, zauważając niską, białą postać, która zbliżała się do mnie powolnym, majestatycznym krokiem. O ile można tak powiedzieć o kocie. Uśmiechnąłem się lekko i kucnąłem, wyciągając rękę w stronę zwierzaka. Nie miałem pojęcia, czyj jest ten sierściuch. Nie widziałem go nigdy w pokoju wspólnym, więc wątpiłem, by należał do któregoś z Gryfonów, a mimo tego kocur od dłuższego czasu codziennie kręcił się w pobliżu naszej wieży.

– Cześć, Silk. Ty znowu tutaj? – mruknąłem, głaszcząc go po łebku, gdy znalazł się już w zasięgu mojej dłoni. Imię to jedyne, co o nim wiedziałem, a to i tak tylko dzięki obróżce na jego szyi, do której przyczepiony był wisiorek z wygrawerowanym imieniem. – Twoja pani pewnie się o ciebie martwi. A może wie, że tu jesteś i wcale jej to nie obchodzi? Nie, na pewno nie. W końcu przychodzisz tu już kilka tygodni, a jesteś taki zadbany, że nie sądzę, by któryś z uczniów cię porzucił. Ciekawy jestem, do kogo należysz. Pewnie to jakaś pierwszoklasistka, co? – spytałem, wiedząc, że i tak nie może mi odpowiedzieć. Po prostu głośno się zastanawiałem. Uśmiechnąłem się, słysząc jego zadowolone mruczenie. Uwielbiał, kiedy głaskałem go po grzbiecie. Zawsze się wtedy tak wyginał w stronę mojej dłoni. – Krzywołap też z początku uciekał Hermionie. – W sumie nadal się zdarza, że ktoś go przez przypadek wypuści, ale większość Gryfonów już się przyzwyczaiła do jego obecności i teraz każdy odruchowo przed wyjściem rozglądał się szybko na boki w poszukiwaniu rudej kupki sierści gotowej wykorzystać każdą szansę na wydostanie się z Wieży. Trochę współczuje Hermionie. Nie tylko ona ma w naszym domu kota, ale jedynie Krzywołap sprawia takie problemy, inne futrzaki raczej nie wykazywały takiego zamiłowania do spacerów. – A teraz wybacz mały, ale trochę się spieszę.

Miałem jedynie dwie godziny do kolacji, a zaraz po niej razem z Hermioną musieliśmy iść do dyrektora na zebranie prefektów. Jak wrócimy, pewnie nie odpuści i znów całą trójką (a właściwie czwórką, jeśli wliczyć Ginny, która od dłuższego czasu prawie zawsze nam towarzyszy) utkniemy przy książkach, więc wolę wykorzystać okazję, gdy Herm i Ginny gdzieś razem poszły.

Nie zatrzymując się nawet na chwilę, przeszedłem trzy razy wzdłuż ściany, na której po chwili pojawiły się drzwi. Wszedłem do niewielkiego pomieszczenia. Na środku kamiennej podłogi znajdowała się gruba mata, na której zawsze siadałem. Po lewej stronie pod ścianą stał niewielki regał wypełniony różnymi książkami traktującymi o transmutacji. Wszystkie zawierały jakieś informacje o animagii, jednak tylko jedna z nich była dla mnie przydatna. „Animagia – szybko i łatwo” wyglądała trochę jak podręcznik. Książka liczyła jakieś czterdzieści stron i miała „w prosty i przejrzysty sposób pokazać, jak zostać animagiem”. No właśnie, miała. Po wstępie liczącym kilka stron, który składał się tylko i wyłącznie z fachowych pojęć w dodatku napisanych staro angielszczyzną, następował pierwszy rozdział – „Poznać siebie” – czyli kolejne kilka stron jakiegoś niezrozumiałego bełkotu. Po kilkukrotnym przeczytaniu tego fragmentu, wciąż rozumiem tylko tyle, że mam poznać swoją prawdziwą naturę dzięki wsłuchaniu się w moje „wewnętrzne ja”. Nie byłoby to może takie złe, gdybym chociaż wiedział, czym to jest… Nawet po tych wszystkich lekcjach z Trelawney, nie mam bladego pojęcia, o co chodzi. A w dalszych rozdziałach nie ma żadnych wskazówek, jak dokładnie to zrobić. Tak więc od początku miesiąca przychodzę tutaj, siadam na tej głupiej macie z książką przed sobą, z nadzieją, że może nagle pojawi się w niej jakieś dodatkowe wyjaśnienie i po kolejnym przejrzeniu rozdziału, zamykam oczy i próbuję „wsłuchać się w moje ja, by poznać prawdziwego siebie”. Zazwyczaj kończy się na tym, że zasypiam albo zaczynam rozmyślać o różnych rzeczach... Najczęściej moje myśli biegną do ostatniego tygodnia maja i bitwy w Ministerstwie. Raz za razem w mojej głowie powtarza się scena, gdy Syriusz wpada za zasłonę. Słyszę swoje własne, rozpaczliwe wołanie, a serce zaciska mi się z bólu. Nienawidzę tego. Bezsilności. Najgorsze jest jednak to, że po prostu nie jestem w stanie o tym nie myśleć. Zawsze, gdy przypomina mi się Syriusz, czuję się taki słaby, bezradny… Zupełnie jakbym nie był sobą. Zawsze działam zanim pomyślę, podświadomie przekonany o swojej mocy, o tym, że ze wszystkim jestem w stanie sobie poradzić. I choć życie już kilkakrotnie uświadamiało mi, że tak nie jest, że nie jestem w stanie sam wszystkiemu podołać, to gdy przychodzi co do czego, po prostu rzucam się w wir wydarzeń. To jest takie głupie… ale nie potrafię nad tym zapanować.

Odetchnąłem głęboko i zamykając oczy, starałem się skupić na sobie. Nie ważne było, ile razy poniosę porażkę. Wiedziałem, że będę próbował dalej, bo kiedy ćwiczyłem animagię, w jakiś sposób odczuwałem ulgę. Właśnie tu, będąc zamkniętym w pustym pomieszczeniu, sam na sam ze sobą, czułem, że jestem bliżej ojca i Syriusza, niż gdybym oglądał ich zdjęcia. I choć sprawia mi to czasem ból, to chcę to kontynuować. Zasłużyłem, by tak się czuć. W końcu to po części przeze mnie oni nie żyją.

Oprócz tego, świadomość tego, że robię to samo, co oni, w jakiś niezrozumiały sposób jednocześnie dodawała mi otuchy. Dlatego przychodziłem tu tak często. Wręcz wyczekiwałem chwili, gdy znów będę mógł ćwiczyć.

Jednak zdarzały się momenty, gdy nie miałem na to ochoty. Działo się tak, gdy ogarniał mnie gniew. Na samego siebie, na Voldemorta, czasem nawet na przyjaciół. Byłem zły na cały świat za to, jak bardzo jest okrutny. Denerwowała mnie bezsilność moja i innych, potęga Gada i… To, że każdy chce mnie kontrolować. Zwłaszcza Dumbledore. Dyrektor zawsze musi postawić na swoim. Niedawno znów, jak co roku od kiedy tylko przekroczyłem mury tego zamku, rozmawiałem z nim o moim powrocie na Privet Drive. A on, tradycyjnie, utrzymywał, że dla własnego bezpieczeństwa muszę tam jechać. I oczywiście przypomniał mi, żebym informował go o wizjach, jeśli znów się pojawią. Wkurza mnie to, że jestem przez niego traktowany jak narzędzie. Liczę się dla niego tylko dlatego, że mam pokonać Voldemorta. Robi, jedynie to, co musi, tylko żeby utrzymać mnie przy życiu. Gdyby mu naprawdę na mnie zależało, pozwoliłby mi zostać w Hogwarcie na wakacje. Albo chociaż mógłbym spędzić te dwa miesiące na Grimmauld Place 12, w końcu należy teraz do mnie. Ale nie, jak zwykle musiał postawić na swoim. A ja nie potrafię się przeciwstawić jego decyzjom (przynajmniej nie w tym przypadku). I mimo wszystko nie umiem przestać go szanować.

~*~

Wszedłem do Wielkiej Sali i podszedłem do swojego stałego miejsca. Przyjaciele już tam byli… razem z książkami.

Jęknąłem załamany, opadając na ławkę. To przerażające, że Hermiona zabiera podręczniki nawet na posiłki! Choć może to nie całkiem jej wina. To nauczyciele poszaleli. Dopiero co pisaliśmy sumy, a oni już robią nam kolejne testy! W dodatku te ostatnie wydarzenia wcale nie ułatwiały mi skupienia się na nauce.

Bitwa w Ministerstwie Magii wstrząsnęła całym światem magicznym. Ludzie w końcu uwierzyli, że razem z profesorem Dumbledorem mówiliśmy prawdę. Jednak to, co było do tej pory, to pikuś, przy tym, co czeka nas w najbliższym czasie. Bo nie ma wątpliwości, że tamta akcja była jedynie po to, by znów rozbudzić w ludziach strach, który przez pozorny spokój ostatnich miesięcy został nieco przytłumiony.

– Co ten Stary Nietoperz sobie myśli, zapowiadając nam z dnia na dzień sprawdzian?! – Wściekał się po raz kolejny Ron, gdy wracaliśmy do dormitorium. – Przecież to niemożliwe, żebyśmy nauczyli się na jutro całego podręcznika! – Przytaknąłem mu ponuro. Od tego sprawdzianu prawdopodobnie będzie zależała zarówno moja, jak i Rona ocena końcoworoczna z tego głupiego przedmiotu…

– Całkowicie się z tobą zgadzam, Ron. – Zamarliśmy, patrząc ze zdziwieniem na Hermionę, która przechodziła właśnie przez dziurę w portrecie Grubej Damy. – Nie patrzcie się tak na mnie. Przecież to oczywiste, że coś takiego jest dla nas niewykonalne.

– Skoro nawet ty, Herm, się tego nie nauczysz, to dla mnie i Rona nie ma nadziei. Snape będzie musiał nas polubić, bo coś mi się wydaje, że spędzimy razem rok więcej – stwierdziłem kwaśno. Ron wydał z siebie odgłos przywodzący na myśl szloch i wymamrotał coś, co zabrzmiało jak „zabijcie mnie", po czym obaj w straceńczych nastrojach powlekliśmy się za dziewczyną. Naprawdę nie podobała mi się ta wizja. Jeśli nie zaliczę tego sprawdzianu choćby na „nędzny”, to zawalę eliksiry i nie zdam do następnej klasy. Nieważne, że sumy zaliczyłem na „powyżej oczekiwań”, przez moje oceny z całego roku naprawdę byłem bliski oblania. A to by było gorsze, niż stanięcie twarzą w twarz z Voldemortem. Nie dość, że Nietoperz i Malfoy nie daliby mi żyć, to jeszcze jestem pewien, że nie umknęłoby to też prasie. Już widzę te nagłówki „Harry Potter – los ludzkości w rękach Chłopca, Który Nie Zdał”. Ta wstrętna ropucha Skeeter nie odpuściłaby sobie żadnej okazji, by się ze mnie ponabijać.

– Harry, słuchasz mnie? – Zniecierpliwiony ton Hermiony wyrwał mnie z zamyślenia.

– Przepraszam, co mówiłaś?

– Och, no naprawdę… Pytałam się, czy jesteś gotowy, bo musimy zaraz iść do dyrektora. Chyba nie zapomniałeś, że mieliśmy stawić się w jego gabinecie?

– Oczywiście, że nie – zapewniłem. – Chodźmy już.

Zostawiliśmy załamanego Rona, który wpatrywał się ze strachem w podręcznik do eliksirów, jakby był mandragorą, która lada moment zacznie wrzeszczeć. Posłałem mu jeszcze na odchodnym (wymuszony) uśmiech, po czym wyszliśmy z Hermioną z wieży. Droga do gabinetu dyrektora szybko minęła i już po chwili staliśmy przed kamienną chimerą.

– Marcepanowe fasolki – Herm podała hasło, a posąg posłusznie odsunął się na bok, otwierając przejście do gabinetu Dumbledore’a. Wspięliśmy się po schodach i zapukaliśmy. Weszliśmy do środka, witając się z zebranymi. Mój wzrok od razu skierował się na prefekta Slitherinu. Jak on tam miał? Wilhelm? Viktor? Chyba nie… A, William. Dziwne, że dopóki nie dostał tej funkcji, nie wiedziałem nawet, że chodzi do tej szkoły. A przecież ciężko przegapić takiego wysokiego typa. Ma ponad 6 stóp wzrostu! Byłby pewnie świetnym koszykarzem…

– Co to ma znaczyć, dyrektorze?! Nie zamierzam przebywać z tym pseudo-bohaterem i jego wierną szlaa… – wstrzymałem oddech, gotowy na kontratak, gdyby odważył się dokończyć to słowo, jednak na szczęście dla tego ulizanego palanta, nie zrobił tego – przyjaciółeczką ani sekundy dłużej. Jeszcze coś od nich złapię, a tego bym już nie przeżył – zakończył, wskazując na nas ręką. Zacisnąłem pięści, by nie rzucić się na niego. Ostatnio postanowiłem zacząć się kontrolować. Za dużo straciłem przez swój wybuchowy charakter…

– Przypominam ci, że ja i Harry jesteśmy prefektami Gryffindoru. Do gabinetu dyrektora zostali zwołani wszyscy prefekci, dlatego też prosiłabym cię o spokój. – Widziałem, jak wiele kosztowało ją, by nie zareagować ostrzej. Gdy jeszcze ten wybryk natury zaczął oglądać swoje paznokcie, myślałem, że zaraz się na niego rzuci i rozszarpie gołymi rękami, ale dzielnie kontynuowała. – Jeżeli tak bardzo boisz się, że coś od nas złapiesz, to się uspokój. A wtedy dyrektor szybciej wytłumaczy nam, po co tu na…

– Skończyłaś już? Dziękuję – przerwał jej z paskudnym uśmieszkiem i podszedł do tego wielkoluda, który ze znudzeniem przypatrywał się tej scence. Ślizgoni to naprawdę irytujące kreatury. Nic ich nie rusza, no, chyba żeby wziąć pod uwagę sytuacje, gdy kogoś wyśmiewają. Zwłaszcza Malfoy świetnie pasuje do tego opisu…

Oderwałem nieprzychylne spojrzenie od Malfoya i ponownie spojrzałem na dyrektora, który w końcu zaczął mówić.

– W związku z tym, że potwierdziło się, iż Sami-Wiecie-Kto naprawdę stoi za wszystkimi atakami na mugoli i czarodziei, zmuszony jestem wprowadzić teraz całkowicie inny system ochrony – był święcie poważny, nie było nawet śladu po radosnych iskierkach, które zawsze wypełniały jego spojrzenie. Nie wyglądał już jak dobry dziadek, tylko potężny mag, którym w rzeczywistości był. Drgnąłem ledwo zauważalnie, gdy jego spojrzenie zatrzymało się na mnie. Przypatrywał mi się znacząco przez dłuższą chwilę, aż zacząłem czuć się nieswojo. Wtedy przeniósł wzrok na Malfoya. Przez chwilę zastanawiałem się, o co mu chodzi. Szybko jednak załapałem. To miało być ostrzeżenie. Problem w tym, że ja nie jestem w stanie współpracować z Fretką. Na sam jego widok pięści mi się zaciskają. Zresztą nawet gdybym mógł, to on nigdy w życiu nie zgodzi się na sprzymierzenie się z kimś spoza swojego domu. A już na pewno nie z Gryfonami. Jest na to zbyt próżny.

– Co ma pan, dyrektorze, na myśli? – odezwał się Richardson, po raz pierwszy odkąd weszliśmy tu z Hermioną.

– Razem z profesor McGonagall ustaliliśmy, że dobrze byłoby wzmocnić ochronę zamku. Tak jak do tej pory, po zajęciach nauczyciele będą patrolowali korytarze, jednak już nie co dwie godziny, a co jedną. Oczywiście, niezmiennie, po sprawdzeniu swojego rewiru, będziecie mieli czas dla siebie. Dodatkowo, wy, jako prefekci, jesteście zmuszeni, by jeszcze bardziej przykładać się do pilnowania uczniów – odpowiedział profesor ze spokojem. Cudownie. Przecież dysponuję tak wielka ilością wolnego czasu, że mogę spokojnie poświęcić go całego na pilnowanie uczniów… Wcale nie mam na głowie kilku testów i przyciskającej nas do nauki Hermiony, treningów Quidditcha, swoich zajęć i niemal stu Gryfonów do opieki. Całe szczęście, że jeśli potrzebują pomocy z nauką, to zwracają się głównie do Hermiony. Do mnie zwracają się jedynie jeśli mają problemy z OPCM, choć dzięki bogu nie zdarza się to często.  – Nie tylko ze swojego Domu, panie Malfoy. – W pierwszym momencie zaskoczyły mnie słowa dyrektora, ale szybko o tym zapomniałem, gdy spojrzałem na tego drania. Moje usta mimowolnie rozciągnęły się w szerokim uśmiechu, gdy cudem powstrzymywałem się od śmiechu. Mina Fretki była genialna! Początkowe zdziwienie zmieszało się z niepewnością, a oczy z jakąś dziwną groźbą wpatrywały się w Dumbledore’a. Jakby staruszek właśnie mu powiedział, że ma się rozebrać i zatańczyć przed nami taniec hula.

Parsknąłem cicho, gdy zobaczyłem tę scenę oczami wyobraźni.

– Co ci tak zabawnie, Potter? – warknął, robiąc krok w moją stronę. – Podziel się z nami, też chętnie się pośmiejemy.

– A potrafiłbyś, Malfoy? – spytałem, wręcz dławiąc się od powstrzymywanego ataku śmiechu.  – Nie sądziłem, że byłbyś zdolny śmiać się, a co dopiero z samego siebie. – Nie mogąc wytrzymać, zacząłem już otwarcie chichotać.

– Ty…! – podniósł głos i doskoczył do mnie. Już brał zamach, by przywalić mi w twarz, ale niespodziewanie ktoś wtrącił się między nas. Zdziwiony niemal w zwolnionym tempie widziałem, jak Fretka, popchnięty przez Richardsona, leci do tyłu i ląduje tyłkiem na posadzce. Myślałem, że padnę ze śmiechu. Z pewnością nie pozwolę mu o tym zapomnieć. Drugi Ślizgon podał mu rękę, pomagając wstać.

– Nic się panu nie stało, panie Malfoy? – rozległ się troskliwy głos Dumbledore’a.

– Nie, nic mi nie jest. Jednak chciałbym już wrócić do siebie. Jutro mam test z eliksirów, na który mam jeszcze trochę materiałów do przejrzenia.

– Dobrze, dobrze. – Pokiwał dobrodusznie głową. – Pozwólcie jeszcze, że dodam coś na zakończenie. Oprócz dziennych dyżurów, od przyszłego roku wprowadzimy także nocne patrole. Pełnić je będziecie wszyscy, dwójkami. Pierwsza para zaczynać będzie obchód o dziesiątej wieczorem, po dwóch godzinach nastąpi zmiana. Ostatnie dwie osoby kończą o szóstej. Wiem, że będzie to dla wszystkich męczące, zwłaszcza dla nauczycieli, ale jestem pewien, że rozumiecie powagę sytuacji i niezbędność dodatkowych środków ostrożności. Oprócz tego kary dla uczniów, za chodzenie po zamku w czasie ciszy nocnej zostaną zaostrzone i dotyczyć będą również prefektów, rzecz jasna, jeśli nie będą oni w tym czasie na swoim patrolu. Dokładne informacje jednak podam dopiero po wakacjach. A teraz, życzę wam wszystkim dobrej nocy. – Uśmiechnął się ciepło do wszystkich, a wesołe ogniki znów zabłysły w jego oczach. Odwróciłem się, ale postawiłem zaledwie jeden krok, gdy zatrzymał mnie głos staruszka. – A właśnie, zostań na chwilkę, Harry.

Posłusznie zwróciłem się twarzą do profesora, choć z trudem zdusiłem w sobie poirytowane westchnięcie. Gdy pozostali uczniowie wyszli, wskazał mi krzesło naprzeciw swego biurka. Usiadłem, wpatrując się wyczekująco w mężczyznę.

– Miałeś ostatnio znów te sny, Harry? – Zaprzeczyłem, kręcąc głową. – Och, to dobrze. – Zapatrzył się w jakiś punkt nad moim ramieniem. Wydawał się nad czymś usilnie rozmyślać.

– Profesorze – zwróciłem na siebie jego uwagę. – Czy istnieje możliwość… czy mógłbym...

– Tak, Harry?

– Mógłbym nie wracać w tym roku do Dursleyów? Przecież mógłbym zostać na wakacje w kwaterze Zakonu…

– Harry, zrozum, że dom twoich wujów jest jedynym miejscem, gdzie Voldemort nie może cię dopaść. Nawet na Grimmauld Place nie jest tak bezpiecznie. W końcu wśród śmierciożerców jest kuzynka Syriusza. – Poczułem ukłucie w sercu na dźwięk tego imienia. Tak bardzo za nim tęsknię… – Nie możemy cię narażać na niebezpieczeństwo.

– Rozumiem – odparłem, starając się, by nie zabrzmiało to żałośnie. Czego innego się spodziewałem? Nie ważne, ile razy go o to pytam i proszę, zawsze dostaję tę samą odpowiedź. To takie frustrujące. – Mogę już iść?

– Tak, do widzenia Harry.

– Do widzenia.

Wstałem i powoli opuściłem gabinet. Wiem, że nie mogę narażać przyjaciół na niebezpieczeństwo, ale nie chcę znów wracać do Dursleyów. Mam dość traktowanie mnie jak popychadło. Nikt nie wie, jak się tam ze mną obchodzą. Może gdyby byli świadomi, nie posyłaliby mnie tam tak chętnie. Choć z drugiej strony, sam na pewno im tego nie powiem. I tak przysparzam wszystkim już tyle kłopotów. Po co dokładać kolejnych? Muszę to po prostu zaakceptować i spokojnie przetrzymać. To niewielka cena za to, że moi przyjaciele są bezpieczni…

– Everte Statum!

Krzyknąłem cicho z zaskoczenia, gdy zaklęcie ugodziło mnie w plecy, popychając do przodu. Wylądowałem kilka metrów dalej na posadzce, boleśnie się obijając. – Co, Potter? Już nie jest ci do śmiechu? – Zacisnąłem ze złością szczęki. Naprawdę nienawidzę tego głosu… i jego właściciela. Usłyszawszy kroki Ślizgona, odwróciłem się w jego stronę z wyciągniętą różdżką. Jednak zanim udało mi się cokolwiek nią zdziałać, posłał w moim kierunku kolejną klątwę, która wytrąciła ją z mojej dłoni. Spojrzałem zły na przebrzydłego lalusia stojącego tuż nade mną.

– I co teraz zrobisz, Malfoy? Pobijesz mnie? – zakpiłem, powoli podnosząc się na łokciach i krzywiąc, czując ból w stłuczonych stawach. Jakąś sekundę później, zszokowany, poczułem, jak jego noga boleśnie zderza się z moim brzuchem. Kilka razy.

– Następnym razem nie będzie już tak miło, Potter. Dlatego uważaj, z kogo próbujesz się naśmiewać – warknął i odwrócił się. Odszedł dumnym krokiem, zostawiając mnie jęczącego i zwijającego się z bólu na podłodze.

– Cholera – wydyszałem, próbując się podnieść. Oparłem się jedną ręką o ścianę i z trudem podźwignąłem na nogi. Trzymając się kurczowo za bok, zacząłem kuśtykać w stronę dormitorium. – Mam szczęście, że nie złamał mi żadnego żebra, psychopata. Auu – jęknąłem, schodząc po schodach. – Cholerny Malfoy! Niech go tylko dopadnę. Arystokrata od siedmiu boleści. To na pewno bardzo honorowe kopać leżącego – wściekałem się, mamrocząc pod nosem przez całą drogę do pokoju wspólnego. – Ślizgońscy idioci – podałem hasło. Zupełnie nie wiem, dlaczego Gruba Dama robi taką zdegustowaną minę, za każdym razem, gdy je słyszy. Przecież to takie świetne hasło...

Wszedłem do środka, starając się ze wszystkich sił nie dać po sobie poznać, że coś mi dolega. Niepotrzebnie zmartwiłbym Hermionę i Rona. Samo przestanie mnie w końcu boleć, a oni, a już na pewno Herm, wysłaliby mnie od razu do skrzydła szpitalnego. Mam wrażenie, że pani Pomfrey jest bliska załamania za każdym razem, gdy mnie widzi. Zmusiłem się więc do lekkiego uśmiechu, gdy usłyszałem głos przyjaciółki.

– Co tak długo, Harry?

– Dumbledore chciał ze mną porozmawiać. Ale to nic istotnego. Idę do pokoju się pouczyć. – Siliłem się na spokojny ton i chyba całkiem dobrze mi wyszło, bo dziewczyna kiwnęła ze zrozumieniem głową i wróciła do czytanej książki. Przy okazji dostrzegłem Rona, który wciąż ze zgrozą wpatrywał się w podręcznik do eliksirów. On w ogóle zaczął się uczyć, czy przez godzinę tylko gapił się na tę książkę? Przeszło mi przez myśl, gdy wspinałem się do sypialni chłopców.

Wyciągnąłem z kufra swój egzemplarz „Eliksirów” i w towarzystwie własnych jęków i syków ułożyłem się na łóżku i zaciągnąłem wokół niego kotary. Rozświetlając mrok światłem zaklęcia, otworzyłem książkę na pierwszym rozdziale i zacząłem czytać. Jak zwykle szło mi to dość opornie, choć bez Snape’a wiszącego mi nad głową byłem nawet w stanie co nieco zrozumieć. Starałem się przeczytać jak najwięcej, postanawiając, że w razie potrzeby będę czytał do rana. Oczy co jakiś czas mi się przymykały, błagając o chwilę odpoczynku, ale siłą woli powracałem do tekstu. W końcu w jakiś cudowny sposób odechciało mi się spać. Starając się nie rozpraszać, zignorowałem wracających do pokoju przyjaciół.

Kilka razy miałem ochotę zatrzasnąć książkę i dać sobie spokój z nauką, jednak wizja powtarzania roku skutecznie mnie mobilizowała do kontynuacji lektury. Skończyłem dopiero, gdy przeczytałem cały podręcznik. Dezaktywowałem zaklęcie i odsunąłem jedną ręką kotarę, by położyć książkę na szafce nocnej. Dopiero teraz zauważyłem, że za oknem było już jasno, a zegarek wskazywał kwadrans przed siódmą. Sapnąłem sfrustrowany i pozwoliłem głowie opaść na poduszki. Byłem taki senny, a zaraz musiałem wstawać… Czytanie przez całą noc chyba jednak nie było dobrym pomysłem. Spróbowałem przekręcić się na plecy i aż syknąłem, gdy ostry ból przeszył moją pierś. Momentalnie znieruchomiałem, wstrzymując oddech i przeklinając w myślach Fretkę. Co mu odwaliło, żeby mnie tak skopać?!

– Niemożliwe, stary, naprawdę czytałeś całą noc? – Usłyszałem zaspany głos Seamusa, który przeciągał się właśnie, podnosząc do siadu. Kiedy stwierdziłem, że ból w mojej piersi zelżał, sam też powoli usiadłem, krzywiąc się lekko.

– Na to wygląda – przytaknąłem niechętnie, patrząc z odrazą na leżący na szafce podręcznik. To straszne. Zarwałem noc, żeby się uczyć. I to nie byle czego, ale właśnie eliksirów. Może jednak powinienem pójść do skrzydła szpitalnego? Co prawda nie pamiętam, żebym walnął się w głowę, gdy leciałem przez korytarz, ale może złapałem coś od Malfoya? Ron miał rację z tym, żeby pod żadnym pozorem nie zbliżać się do mieszkańców lochów. Wystarczył mi krótki kontakt fizyczny z jednym z nich i już się coś złego ze mną dzieje.

Ziewnąłem szeroko, aż poczułem łzy w oczach.

Jak mogłem wpaść na tak głupi pomysł, żeby zarwać noc z powodu nauki? Nie dość, że i tak mało co pamiętam z przeczytanego tekstu, to jeszcze mam wrażenie, że zaraz zasnę choćby na siedząco.

– Według mnie, nie ma sensu się teraz uczyć. Jeśli udało nam się zaliczyć sumy, to ze zwykłymi sprawdzianami też damy sobie radę – oznajmił Dean, grzebiąc w swojej szafce.

– A skąd możesz wiedzieć, jak ci poszły? Czasem może nam się wydawać, że dobrze odpowiedzieliśmy na pytania, ale tak naprawdę wszystko zawaliliśmy... Zwłaszcza gdy prace sprawdza Snape. – Neville włączył się do rozmowy.

– Fakt, Snape nigdy nie daje sprawiedliwych ocen, nikomu. Dlatego właśnie stwierdziłem, że nie ma sensu uczyć się do tego sprawdzianu…

– Serio? To o tym tak myślałeś, gdy medytowałeś przed podręcznikiem do eliksirów przez pół wieczoru, Ron? – spytałem zaczepnie, posyłając w stronę przyjaciela wesoły wyszczerz.

– Ej! To wcale nie było pół wieczoru. Zresztą nie medytowałem, ja tylko… Robiłem w myślach przegląd tego, co z niego pamiętam – odparł poważnie, po czym odwzajemnił uśmiech. – I doszedłem do tego samego wniosku, co Dean. To, czego nauczyłem się na sumy, spokojnie wystarczy mi na ten egzamin…

– A nie uczyłeś się później z Hermioną? Byłem pewny, że słyszałem, jak zganiała cię do nauki – rzucił  zaczepnie przez ramię Seamus, po czym wyszedł z pokoju, najpewniej zmierzając do łazienki. Dopiero teraz zaskoczyłem, że reszta też przygotowuje się do mycia i tylko ja siedzę jak kołek.

Wstałem, na nowo czując przeszywający ból w boku. Zacisnąłem jednak zęby, by nie wydać żadnego dźwięku. Wziąłem z szafki czyste ubrania i za innymi poczłapałem do łazienki. Jakieś dwadzieścia minut później razem z Ronem schodziliśmy na śniadanie, rozmawiając o wszystkim i niczym. Ze wszystkich sił starałem skupić się na rozmowie i zignorować kłucie w boku. Pokonanie tych wszystkich schodów między wieżą Gryffindoru a Wielką Salą było istną męczarnią. W końcu jednak wraz z innymi uczniami dotarliśmy na parter. W pewnym momencie w tłumie mignęła mi jasna czupryna Fretki. Zacisnąłem szczęki, czując wzbierającą we mnie złość. Stłumiłem ją jednak i starając się iść normalnie, zająłem miejsce przy stole Gryffindoru.

~*~*~*~

Dziś to już wszystko. Dziękuję za przeczytanie! Mam nadzieję, że rozdziały przypadły Wam do gustu i wrócicie za tydzień po więcej ;-)