Rozdział 55 - Draco

Ha! Mój rozdzialik! Mój skarbek!

Czy moje robaczki też czują wiosnę w powietrzu?

Nie?? To poczujecie ją czytając rozdział z Draco!

(chyba xD)

Enjoy!

~*~*~*~

– Bandyta! – krzyknąłem cicho, kiedy zostałem postawiony ostrożnie na posadzce. – Nie wierzę, że to zrobiłeś!

– Ja też nie. Powiedzmy, że dałem się ponieść chwili – rzucił rozbawiony, wzruszając ramionami.

– Masz szczęście, że mnie nie upuściłeś – warknąłem cicho, odwracając się do niego plecami i podchodząc do wanny. Odkręciłem wodę, szukając jakiegoś odpowiedniego płynu do kąpieli. Hmmm… Biały hibiskus czy malina z czekoladą?

– Nie upuściłbym cię. Nie jestem taki słaby, a i z równowagą u mnie całkiem nieźle.

– A ja nie jestem piórkiem – mruknąłem, odwracając się do niego z dwiema butelkami, którymi zamachałem nieznacznie przed jego twarzą. – Który wolisz?

– Ważysz mniej ode mnie, to wystarczy… Nie przepadam za kwiatami, więc malina z czekoladą.

– Super. – Odstawiłem pierwszą butelkę, a część zawartości drugiej wlałem do wody. Od razu po pomieszczeniu rozniósł się przyjemny zapach, na co uśmiechnąłem się zadowolony. – Prawdę mówiąc, ostatnio uwielbiam to połączenie.

Wanna napełniła się do odpowiedniego poziomu, więc zakręciłem kurki i odwróciłem się do Harry’ego. Nie wiem, co mnie podkusiło wcześniej, żeby doprowadzić do tej całej sytuacji, ale nie zamierzałem żałować.

W końcu zrobiłem mu loda całkowicie dobrowolnie. Do niczego nie byłem przymuszany. No i podnieciło mnie to! A to już musi o czymś świadczyć.

Chcę robić to tylko z Harrym.

– Wanna nie jest za duża, ale zmieścimy się w niej obaj – powiedziałem lekko, czekając na jego odpowiedź. W końcu może woli myć się sam czy coś.

– Spoko, mi to nie przeszkadza.

– Więc wolisz siedzieć w wodzie za mną, przede mną czy naprzeciwko?

– Skoro miałeś niedawno połamane żebra, pewnie lepiej żebym usiadł z tyłu.

– Zgodzę się, o ile ta dzida nie będzie wbijała mi się w tyłek – mruknąłem zaczepnie.

– …Tego chyba nie jestem w stanie obiecać – odparł, oblewając się uroczym rumieńcem.

– To wchodź pierwszy.

– Chwila, ale czy to nie znaczy, że będę siedział za tobą…? – spytał skonsternowany.

– No tego chciałeś, prawda? – Spojrzałem na niego zbity z tropu. – Och, no właź tam po prostu!

Harry pokręcił głową rozbawiony, ale posłusznie usiadł w wannie. Spojrzał na mnie wyczekująco, na co prychnąłem cicho, dołączając do niego. Westchnąłem, kiedy przyjemnie ciepła woda otuliła mnie radośnie, kiedy sam oparłem się plecami o Harry’ego. Jego ręce od razu znalazły miejsce na moim brzuchu.

– Mógłbym tak spędzać czas całymi dniami.

– Ja też – przytaknął mi z westchnieniem, opierając brodę na moim ramieniu. – Aż żałuję, że nie jesteśmy w jednym domu, bo wtedy moglibyśmy dzielić dormitorium.

– I bez spiny moglibyśmy spać w jednym łóżku, robiąc wzajemnie za swoje poduszki.

– …Taa… – mruknął wyraźnie zakłopotany.

– Co jest? – Odwróciłem się nieznacznie, by spojrzeć na jego twarz. Zmrużyłem oczy. Nie podobało mi się spojrzenie chłopaka. – Gadaj.

– Chodzi o Iga… Znaczy wiesz, że straszna z niego przylepa… I jakoś tak wyszło, że na początku roku… w sumie do chwili kiedy zaczęliśmy się spotykać… Spał w moim łóżku prawie każdej nocy… – Z każdym zdaniem mówił coraz ciszej. Do tego stopnia, że gdyby nie mówił mi niemalże prosto do ucha, to nie usłyszałbym końcówki. – Ja wiem, że wy tak często razem spaliście, przynajmniej tak twierdzi Ig… I gdyby na robieniu za poduszkę się skończyło, to pewnie nie miałbym takich wyrzutów sumienia… Ale ja… on… eem – Usłyszałem, jak przełyka ślinę. – Serio czuję się podle, że to zrobiłem. Znaczy wiesz, on jest moim przyjacielem, a ja go tak właściwie wykorzystałem...

– Nie mów, że przespałeś się z Igiem… – warknąłem, nawet nie wiedząc, czemu jestem tak właściwie zły, skoro to wszystko skończyło się przed rozpoczęciem naszego związku. Ale myśl o tym, że mógłby kochać się z Ignissem, a chwilę później całować mnie i wpychać mi kutasa do gardła, napawała mnie obrzydzeniem.

– Co? Nie! Nie! Merlinie broń!

Odetchnąłem z widoczną ulgą, chociaż to dalej nie wyjaśniało całej sytuacji.

– To w jaki sposób go wykorzystałeś?

– …Wyobrażałemsobieżejesttobą... – wymamrotał w moje ramię, coś co brzmiało jak zwykły bełkot.

– Co robiłeś? Nie zrozumiałem niczego...

Brunet jęknął nieszczęśliwie.

– No już, skarbie. Powiesz i wszyscy...

– Wyobrażałam sobie, że jest tobą, okej? – wyrzucił wreszcie z siebie, po czym najwidoczniej odchylił głowę do tyłu i odetchnął głęboko. Przez chwilę nie odzywałem się, trawiąc jego słowa. To było… całkiem słodkie.

– Naprawdę? – spytałem rozczulony.

– Nie, męczyłem się, żeby to z siebie wydusić tak dla zabawy. Takie hobby – sarknął, na co posłałem mu nieznacznego kuksańca.

– Nie musisz być od razu ironiczny, dupku. To już nawet upewnić się nie można?

– Myślę, że to powinno cię upewnić o szczerości moich słów. – Przesunął prawą dłoń na moją pierś i naparł na nią lekko, przyciskając mnie do siebie. Przymknąłem oczy, wyczuwając jak szybko biło mu serce. Uśmiechnąłem się delikatnie.

– Przepraszam – szepnąłem, łapiąc jego dłoń i łącząc nasze palce, po czym przyciągnąłem ją do ust, składając na każdym paliczku drobny pocałunek. – Dalej się na mnie boczysz? – spytałem po chwili, gdy ten nie zareagował. – Harry...

– Nie, po prostu to było przyjemne… Chyba się na chwilę wyłączyłem. – Zachichotał krótko, przyciskając usta do mojego karku.

– Boże… nie przestawaj – mruknąłem cicho, odchylając kark w taki sposób, żeby chłopak miał do niego jeszcze lepszy dostęp. Bez słowa zaczął wędrować po nim wargami. Składał delikatne pocałunki na każdym kręgu i pomiędzy nimi, wędrując aż pod linię włosów. A gdy dotarł na miejsce… Poczułem zęby zaciskające się lekko na skórze, na co zatrząsłem się z przyjemności. Jęknąłem cicho, podniecając się na nowo. Kolejna fala dreszczy w akompaniamencie drżącego westchnienia ogarnęła moje ciało, gdy gorący język przebiegł drogą, którą przed chwilą wyznaczyły wargi. Na tym jednak nie skończył swoich poczynań. Kiedy docierał już do końca karku, zboczył nieco z drogi, kończąc tę elektryzującą podróż malinką na moim barku.

– Zrobiłeś to specjalnie – mruknąłem z wyrzutem. – To twoja zemsta za ostatnie?

– Między innymi. Ale głównie myślałem o tym, że może ci się to spodobać. Osobiście uwielbiam to uczucie, gdy zasysasz się na mojej skórze – odparł lekko, sunąc nosem po mojej szyi i karku. Jęknąłem aprobująco.

– Nie rób… – stęknąłem cicho. – Podnieca mnie to.

– Przed chwilą sam prosiłeś, bym pieścił twój kark – odparł mrukliwie, w chwili gdy jego usta znajdowały się tuż za moim uchem. Niski tembr zdawał się odbijać wibrującym echem w całym moim umyśle.

Dlaczego on musi być taki uwodzicielski, że rozpływam się pod nim jak galareta?

– Harry...

– Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak uwodzicielsko brzmisz, gdy wymawiasz moje imię, drżąc pod moim dotykiem.

– Zamknij się – warknąłem zażenowany, czując gorąco rozlewające się po moim ciele.

– Czemu? Przecież ci się podoba.

– Kurwa! – krzyknąłem cicho, kiedy jego druga dłoń przejechała po mojej piersi, drażniąc sutek. – Harry!

– Proszę, Draco… pocałuj mnie – mruknął, muskając ustami mój bark.

Nie trzeba było mi tego powtarzać. Od razu odwróciłem się do niego przodem i wpiłem w jego wargi, z jękiem spijając pocałunek. Mój członek drżał nieznacznie, czekając na rozwój wydarzeń. Zmieniłem pozycję. Usiadłem mu na udach, ocierając się sugestywnie. Harry na szczęście nie potrzebował większej zachęty. Chwycił w dłoń obydwie erekcje, wzdychając przy tym w moje usta. Zaczął nieśpiesznie, niesamowicie drażniąco poruszać dłonią. Miałem ochotę przerwać pocałunek i kazać mu się streszczać, przyśpieszyć czy coś, zamiast tego jedynie wypchnąłem mocniej biodra i powarkując w jego wargi ostrzegawczo. Ten drań jednak nawet nie zmylił rytmu. Zamiast tego drugą dłonią przytrzymał moją głowę, jakby przewidując, że mogę próbować się odsunąć. Drażnił nas tak jeszcze moment, aż wreszcie przesunął dłoń niżej, poświęcając uwagę naszym jądrom. Wreszcie sam przerwał pocałunek, dysząc ciężko.

– Zabiję cię, jeśli nie przyśpieszysz – rzuciłem niecierpliwie, zaciskając palce na jego ramionach.

– Jak tak ci śpieszno, to czemu mi nie pomożesz? – spytał zadziornie, liżąc mnie w dolną wargę.

– Kutas z ciebie. – Ugryzłem go lekko, na co jego biodra drgnęły. Prawą dłonią objąłem nasze członki, poruszając nią szybciej niż on wcześniej. Czułem jak oba pulsowały, wręcz krzycząc o nadchodzącym orgazmie. I kiedy już czułem, że jestem na skraju, ten podstępny drań nacisnął jakiś punkt tuż za moimi jądrami, przez co doszedłem gwałtownie z czymś na kształt krzyku i szlochu jednocześnie. Aż mnie na chwilę kompletnie zamroczyło. Z tego stanu wyrwał mnie dopiero przeciągły jęk dochodzącego Harry’ego. Otworzyłem oczy, spoglądając na jego przepełnioną rozkoszą twarz. Przysunąłem się bliżej i pocałowałem go łagodniej.

– Myślę, że mogę liczyć na wybaczenie za droczenie się z tobą.

– Jak ty to zrobiłeś? – spytałem cicho, sam nie wiedząc w dalszym ciągu, dlaczego tak się stało. Przecież to nie było nic nowego.

Uśmiechnął się tryumfalnie.

– Skąd znasz takie rzeczy?

– Odkryłem to przypadkiem którejś nocy – odparł wesoło.

– Brzmi to tak, jakby ktoś ci w tym pomógł.

– Zapewniam, że jesteś pierwszą osobą, która dotykała mnie w taki sposób… Choć przyznaję, że nie do końca sam to odkryłem. Bracia Rona są niezwykle otwarci… W dodatku trzech z nich lubi facetów.

– O mój boże. Serio? Weasleye i seks w jednej wypowiedzi? Chcesz mi życie seksualne zepsuć?

– Gdybyś zobaczył Billa albo Charliego to zmieniłbyś zdanie.

– Czy ty próbujesz wywołać u mnie zazdrość....? – spojrzałem na niego ze zgrozą. – O Weasleya?

Parsknął śmiechem, po czym spróbował mnie pocałować, ale się odchyliłem poza jego zasięg.

– Jestem wręcz...

– Na twoje szczęście traktuję ich wszystkich jak braci. No i podejrzewam, że mam lekkie skłonności do popadania w obsesje. A ty masz (wątpliwy) zaszczyć być jej obiektem.

– Jeśli jednak dowiem się, że jeden z nich choćby cię dotknął, wszystkim wyrwę jaja – zastrzegłem niemal od razu, sunąc dłońmi po jego torsie.

– Widzę, że nie tylko ja mam skłonności do skrajnej zaborczości. – Przygryzł wargę, powstrzymując się od szerszego uśmiechu. – Nie wiem, czy nie uznasz tego za dziwne, ale naprawdę mnie to cieszy – rzucił lekko zakłopotany.

Wzruszyłem lekko ramionami.

– Nie wiem czy to dziwne, a nawet jeśli to jestem podobnego zdania, jeśli chodzi o ciebie. Lubię kiedy jesteś zazdrosny o mnie przez Yoshizawę czy Paula z Ianem. Swoją drogą, zaproponowali mi dołączenie do nich w trójkącie, jakiś miesiąc temu.

– Obejdą się smakiem – prychnął, splatając palce za moimi plecami. – Choć nie, nawet tego im nie dam doświadczyć…

– Czyli śmiesz twierdzić, że masz monopol na mnie? – spytałem z lekkim uśmiechem. – Podoba mi się to.

– A spróbowałoby nie… – Oczy zabłyszczały mu psotnie, gdy… pokazał mi język.

Parsknąłem rozbawiony.

– Mam nadzieję, że zostaniesz u mnie na noc… Mam ochotę przytulać się do ciebie do białego rana.

Patrzył przez chwilę na mnie kompletnie zaskoczony.

– Zresztą zapomnij, że coś mówiłem – powiedziałem zażenowany. Wiedziałem, że palnąłem głupotę.

– Nie! Czekaj! Chcę, naprawdę. Po prostu nie spodziewałem się, że to zaproponujesz. Na Merlina, właściwie powiedziałeś dokładnie to, co chciałem usłyszeć – wyznał cicho i uśmiechnął się szeroko, wyrywając moje serce do szybszego biegu.

– Więc zostajesz? Czy nie? – spytałem zniecierpliwiony.

Otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Dopiero po paru sekundach odpowiedział cicho:

–Może innym razem, Draco.

Odetchnąłem wolno, ze wszystkich sił nie chcąc dać po sobie poznać, że mnie to zabolało. Zrobienie loda było spoko, ale nocowanie już nie. Jasne, rozumiem.

– Ale jeśli chcesz… Mogę zostać z tobą aż zaśniesz.

– Nie jestem małym dzieckiem – mruknąłem, sięgając po gąbkę i nalewając na nią troszkę malinowego żelu do ciała. Przejechałem gąbką po jego torsie, namydlając go bez słowa.

– Draco… nie bądź zły. Przecież nie musimy się nigdzie spieszyć.

– Nie jestem zły – odparłem, spłukując z niego mydliny.

– Ale nie spojrzysz mi w oczy?

– Bo cię teraz obmywam. – Spojrzałem na niego z ironią, by zaraz zreflektować się. Rzuciłem mu przepraszające spojrzenie. – Skoro chcesz wracać do siebie, musimy się odrobinę pośpieszyć. Dam sobie rękę uciąć, że jest już zdecydowanie po ciszy nocnej.

– Z pewnością, ale mam pelerynę, pamiętasz?

– Nie chodziło mi teraz o ciebie, a o twoich przyjaciół. Jeśli nie powiedziałeś im, gdzie idziesz, a jestem pewny, że tego nie zrobiłeś, zapewne ktoś z nich czeka na twój powrót.

– Masz rację… – mruknął niechętnie.

– Dobra, więc szybko się ogarnijmy i będzie cacy – zawyrokowałem, podając mu gąbkę.

~*~

Rzuciłem chłopakowi świeży ręcznik, sam sięgając po swój i wycierając się pośpiesznie, ruszyłem do swojej sypialni. Z szuflady wyciągnąłem czystą parę bielizny i nałożyłem ją na siebie, nie przejmując się, że nie byłem idealnie wytarty. Przewieszając ręcznik przez ramię, zacząłem zbierać kolejno rzeczy Harry’ego z ziemi i kłaść je na swoim łóżku. Następnie wyszedłem do salonu po swoją różdżkę i po powrocie rzuciłem szybkie zaklęcie na moje ubrania, które pofrunęły do kosza na pranie.

– Co ty tam tak długo robisz? – zawołałem za chłopakiem, sprawdzając jeszcze raz czy znalazłem wszystkie jego rzeczy.

– Chyba wreszcie zaczynam się przyzwyczajać do tego gada ganiającego po mojej łopatce – oznajmił, wchodząc do pokoju z ręcznikiem przewiązanym na biodrach.

– Tam trzymam bieliznę. – Wskazałem mu komodę. – Jeśli znajdziesz coś odpowiedniego dla siebie to nie krępuj się i bierz.

– Dzięki – rzucił i poszedł buszować w mojej szufladzie, choć skończyło się na tym, że wziął pierwszą lepszą parę która nawinęła mu się pod rękę. Westchnąłem, widząc taki brak ogólnej estetyki. Podszedłem do niego, zabierając mu bokserki i podając inne, dwa tony ciemniejsze, ale za to pasujące do jego szat i włosów.

– Te będą bardziej odpowiednie. – Wywrócił oczami, ubierając je bez słowa. – Ciekawi mnie tylko, jak to możliwie, że dopiero teraz się przyzwyczaiłeś. Ja do mojego drzewa życia przyzwyczaiłem się praktycznie po dwóch dniach.

– Może dlatego, że taki wzorek wygląda jakoś normalniej niż uzbrojony w miecz smok. W dodatku ty swojego nie dorobiłeś się po pijaku...

Nie, ale ja swojego nawet nie chciałem – po prostu nie miałem innego wyboru, stwierdziłem w duchu z ironią.

Harry podszedł do łóżka i wyłowił różdżkę zakopaną w fałdach pościeli. Po krótkich oględzinach, rzucił na swoje ubrania chłoszczyść i zaczął je zakładać, po czym odwrócił się, spoglądając na mnie niczym szczeniaczek czekający na uwagę swojego pana.

– Odprowadzisz mnie chociaż do salonu? Dziwnie by wyglądało, gdyby drzwi same się otworzyły.

– Wyjdę z tobą z lochów – powiedziałem, podchodząc do szafy i wyciągając z niej pierwsze lepsze spodnie – czarne, skórzane i białą bluzę z kapturem. Założyłem to na siebie, oglądając się w lustrze i szybkim zaklęciem poprawiając fryzurę. Przejechałem ręką po boku, wygładzając delikatnie materiał.

– Wiesz, że prawdopodobnie i tak nikt nas nie zobaczy?

– No i?

– Ok, nic nie mówiłem – skapitulował, wznosząc oczy do nieba. Zaraz ruszył do salonu, gdzie podniósł z podłogi srebrzysty, lejący się materiał.

– Gotowy? – spytałem, obserwując go z uwagą.

– Tak – odparł i zarzucił na siebie pelerynę, momentalnie znikając mi z oczu. Schowałem swoją różdżkę do tylnej kieszeni spodni, podchodząc do stoliczka i zgarniając z niej srebrną papierośnicę, którą również schowałem, tyle że w drugiej kieszeni.

– To chodźmy – powiedziałem, otwierając drzwi i dając Harry’emu chwilę na wyjście. W pokoju wspólnym siedziała Vera w swojej zwyczajowej zielonej sukni, czytając książkę. Podniosła wzrok na mnie i uśmiechnęła się zadziornie.

– Na randki się wcześniej wychodzi, książę – rzuciła cicho.

– Ale o takiej porze się z niej wraca – odparłem zbywająco. Wyszedłem razem z Harrym na korytarz, mimowolnie sprawdzając czy na pewno jesteśmy sami.

– Nie będzie dociekać, co miałeś na myśli?

– Nie rozumiem co masz na myśli...

– Wyszedłeś sam (z jej perspektywy) z własnego pokoju, twierdząc, że właśnie skończyła się twoja randka.

– Ja tego nie stwierdziłem. Ja tylko dałem jej do zrozumienia, że o takiej porze moje randki by się kończyły.

– Ok, rozumowanie Ślizgonów zdecydowanie odbiega od gryfońskiego.

– Tak bywa – odparłem lekko, wzruszając ramionami. Powoli dochodziliśmy do wyjścia z lochów.

– Przypuszczam, że tu się rozstaniemy… – szepnął gdzieś z mojej lewej strony.

– Dokładnie. Dalej znajdziesz drogę. Och, i jak spotkasz Silka po drodze, kopnij go ode mnie.

– Czemu?

– Bo pewnie znowu przesiaduje na terenie drugiego pana, dlatego.

– Wiesz, że tym kogo określasz mianem “drugiego pana”...

– Jesteś ty? – wszedłem mu w słowo z uśmiechem. – Odkryłem to już w tamtym roku, kiedy zabierałem kota leżącego obok ciebie, kiedy spałeś na błoniach pod drzewem.

– Poważnie??

– Poważnie. Nawet nie wiesz, jak bardzo mną wtedy wstrząsnęło, gdy odkryłem, że to do ciebie on ciągle ucieka.

– Myślę, że jestem w stanie sobie to wyobrazić. Pewnie byłeś tak samo zszokowany jak ja, gdy odkryłem że ten przytulas jest kotem tego “ślizgońskiego, napuszonego dupka”.

– Za to określenie powinieneś dostać w mordę.

– Ja tylko przytoczyłem mniej więcej moje myśli z zeszłego roku.

– Nieważne. Nie obchodzi mnie, co o mnie myślałeś rok temu. Ja też nie miałem wtedy o tobie dobrego zdania.

– Chyba powinniśmy się umówić, że nie będziemy wspominać o tamtych latach. Były jedną wielką pomyłką.

– Jestem za… i masz zamiar tak odejść, czy pokażesz mi się jeszcze na chwilę, bym mógł cię porządnie pożegnać?

– Nie musisz mi o tym przypominać. Od kiedy wyszliśmy na korytarz, nie myślę o niczym innym, tylko o tym by cię pocałować – odparł, ale zamiast zrzucić z siebie pelerynę, rozchylił ją znienacka i okrył także mnie.

– A mówiłeś, że nie starcza już miejsca na drugą osobę – zauważyłem, obejmując go za szyję.

– Owszem, “chyba że się mocno...” – Pocałowałem go, nie pozwalając dokończyć jego kwestii. Odpowiedział z pasją na moją pieszczotę. Przez chwilę miałem wrażenie, że ma zamiar przycisnąć mnie do najbliższej ściany, ale zamiast tego odsunął się z cichym mlaśnięciem.

– Perwersyjny dźwięk – uśmiechnąłem się lekko.

– Oj, spadaj! – burknął i cofnął się o krok, ponownie kryjąc się przed ludzkim wzrokiem. W ostatniej chwili udało mi się dostrzec soczysty rumieniec, który oblał jego twarz w reakcji na moje słowa.

– Dobranoc, Harry – szepnąłem, rozczulonym wzrokiem patrząc w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stał chłopak.

– Dobranoc, Draco – usłyszałem tuż przed sobą jego cichy głos i poczułem muśnięcie spowitej delikatnym materiałem dłoni na mojej własnej.

Odczekałem chwilę, a kiedy już byłem pewien, że Harry poszedł, wyciągnąłem fajkę, wkładając ją między wargi i odpalając szybko. A następnie zaciągając się dymem, ruszyłem w stronę dormitorium.

~*~

Na śniadanie wyszedłem jako jedna z pierwszych osób. Wstałem wyjątkowo wcześnie i nie mając nic innego do roboty, wyszedłem z domu Węża w towarzystwie Eleny, która niosła pod pachą opasłe tomiszcze uzbrojone w papierowe (ale pewnie ostre) zęby.

– Więc jak minęła wczorajsza randka? – spytała po jakiejś chwili, kiedy wychodziliśmy z lochów. Och, to tutaj żegnałem się z Harrym wczoraj. – Znaleźliście jakieś zaklęcie kamuflujące? Czy uwarzyłeś mu eliksir kameleona?

– Można tak powiedzieć…

– Można tak powiedzieć? – spojrzała na mnie zaskoczona. – Czyli nie trafiłam – mruknęła zaraz, zachmurzając się. Najwidoczniej nie spodobało jej się to, że nie wiedziała o czymś dosyć istotnym, co mogłoby jej kiedyś pomóc. Jednak nie miałem zamiaru zdradzać jej tajemnicy. Skoro wiedziało o tym tak niewiele osób, miałem zamiar cieszyć się tym, że jestem jednym z garstki wtajemniczonych. Chociaż w tej kwestii stać na równym poziomie co Granger i Weasley nie było przyjemną rzeczą.

– Może zamiast tego powiesz, jak ci idzie z Lavender? – spytałem, rzucając jej rozbawione spojrzenie. Po tym jak została prawie przyłapana na gorącym uczynku z tamtą szatynką, unika jej jak ognia. – I swoją drogą, już dawno nie słyszałem relacji z twoich spotkań.

– Bo nie ma o czym opowiadać, skoro już ich nie aranżuję. – Wzruszyła lekko ramionami. – A to z Lav to była kompletna pomyłka i aż żal strzępić sobie na to język. Zresztą wolę skupić się tylko na jednej osobie, bo w innym wypadku nie uda mi się wyjść, nie obijając sobie dupy o kant oszustwa.

Weszliśmy do Wielkiej Sali, zauważając, że byliśmy jedynymi Ślizgonami (prócz Severusa, pijącego kawę) w pomieszczeniu. Ściszając odrobinę nasze głosy usiedliśmy przy stole. Specjalnie wybrałem takie miejsce, bym mógł bez przeszkód obserwować Harry’ego, kiedy tylko się ten zjawi i zasiądzie tam, gdzie zawsze.

– Chcesz powiedzieć, że bierzesz kogoś na poważnie? A co z Sevem? W końcu chyba od pół roku terroryzujesz jego komnatę swoją fikuśną bielizną… A przynajmniej tak stwierdził kiedyś Igniss.

– Chociaż nie łączą nas więzy krwi, on jest moim ojcem, mimo wszystko. No i woli trwać zgorzkniale w swojej straconej miłości, więc nawet moje namawianie, by dał się przelecieć jakiemuś facetowi, nic nie daje.

Położyła książkę na stole, biorąc do rąk maślanego rogalika i jedząc go ze smakiem.

– Myślałem, że Sev spotyka się z moim ojcem…

– Tak to może wyglądać, chociaż moim zdaniem, to Malfoy go wykorzystuje. Nie wiem czemu i nie wiem w jaki sposób to zrobił, ale już na pierwszy rzut oka widać, że ten bałwan nie jest miłością Seva.

Przez chwilę nie odzywałem się, trawiąc w myślach jej słowa. Praktycznie od razu przypomniała mi się scena tuż przed przyjęciem pierwszej pieczęci, kiedy mój ojciec przyszpilił bruneta do ściany i pocałował go mocno. Severus zdawał się przecież tego nie chcieć. W końcu próbował go odepchnąć! Czemu wcześniej o tym nie pomyślałem?

– Twój chłopak idzie – odezwała się, a ja gwałtownie poderwałem głowę, patrząc na drzwi, przy których nikt się pojawił. Posłałem jej gniewne spojrzenie, pod wpływem którego tylko zachichotała. – Wybacz, ale byłam ciekawa twojej reakcji.

– Jesteś zołzą.

– Dziękuję. – Uśmiechnęła się radośnie, jakbym rzucił jej najlepszy komplement, po czym dodała: – A teraz naprawdę przyszedł.

– Myślisz, że się na to drugi raz nabiorę? – spytałem, chociaż i tak spojrzałem na wejście, dostrzegając znajomą fryzurę. Uśmiechnąłem się lekko, przyglądając się przez chwilę chłopakowi. – Zamknij się i nawet nie myśl – zastrzegłem cicho, wracając do swojego posiłku, udając, że nie zauważyłem jego wejścia, a przynajmniej nie zrobiło to na mnie najmniejszego wrażenia.

– Witaj, Hermiono – odezwała się głośniej, by zwrócić na siebie uwagę Złotej Trójki. Utkwiłem w dziewczynie zaskoczone spojrzenie, by zaraz spojrzeć na Gryfonkę.

– Witaj, Eleno – odpowiedziała i – czy ja śnię?! – uśmiechnęła się radośnie, machając jej skinieniem palców.

– El… – zacząłem niepewnie, spoglądając na jej szczęśliwe oblicze. Jej policzki zaróżowiły się nieznacznie, kiedy zwróciła na mnie uwagę.

– No wyrzuć to z siebie – mruknęła, patrząc na mnie z wyzwaniem.

– Zrezygnowałaś ze swojego dotychczasowego zajęcia, by Granger – tu ściszyłem głos – nie skreśliła cię, gdyby się o tym dowiedziała? Podkochujesz się w niej?

– Nawet jeżeli mi się podoba, to co? Zabronisz mi się spotykać z Gryfonką? – spytała odrobinę za głośno, przez co zaraz oblała się rumieńcem. – Jesteś okropny. Psujesz mój wizerunek.

– Ja? – Uniosłem jedną brew, zdziwiony. – To nie ja podnoszę głos. – Złapałem ją za ramię, kiedy próbowała wstać. – Zostań i nawet nie próbuj ruszyć stąd dupy – powiedziałem, odrobinę zirytowany. Czemu tak reagowała? Wszystko spływało po niej zawsze jak po kaczce. Dlaczego teraz jest inaczej?

– Nawet nie wiesz, jak w tej chwili mam ochotę wbić ci pięść w usta. Jednak zdaje sobie sprawę z tego, że twój chłopak pewnie zaraz wyrwałby mi wszystkie włosy – mruknęła cicho, ewidentnie wyprowadzona z równowagi.

– Robisz się nieznośna. Dawno nikt cię nie przeleciał? – warknąłem, chociaż wiem, że nie powinienem tego mówić.

– Chyba tak samo jak ciebie – sarknęła złośliwie. – Chociaż po twoim wczorajszym spotkaniu mogę się mylić.

– Jesteś głupia. Nie mam problemu z tym, że podoba ci się Granger – powiedziałem, łapiąc ją za podbródek, by zmusić ją do spojrzenia mi w oczy. Jej wzrok był buntowniczy i jednocześnie spłoszony. – El… Naprawdę nie mam z tym problemu. W końcu sam chodzę z osobą z jej domu, nie?

Jej twarz rozpogodziła się momentalnie.

– Niech będzie, że ci wierzę – rzuciła zaczepnym tonem, już w swojej skórze. Wstała od stołu z lekkim uśmiechem. – I podoba mi się Hermiona Granger! Więc pogódź się z końcem wojny między domowej – powiedziała tak głośno, że z pewnością nawet sama zainteresowana ją usłyszała, po czym wyszła dumnie z sali.