Rozdział 54 - Harry

~*~*~*~

Dobiegała już trzecia nad ranem, co oznaczało, że praktycznie połowę dzisiejszej warty miałem za sobą. Na szczęście tym razem moim towarzyszem był Erydan, więc czas mijał mi naprawdę szybko. To był już drugi raz, gdy mieliśmy razem patrolować korytarze, więc nauczony doświadczeniem już na wstępie poprosiłem, żeby poopowiadał mi o swoim kraju… Znaczy kraju, w którym mieszkał do tej pory – Polsce. Właśnie zachwalał jakiś region w tamtejszych górach o dziwnej szeleszczącej nazwie, gdy nagle zatrzymał się gwałtownie, milknąc w pół słowa.

– Panie profesorze…? – Odwróciłem się zdezorientowany. Wyraz jego twarzy sprawił, że wyszarpnąłem różdżkę z kieszeni i przyjrzałem się uważnie korytarzowi przed nami. Jednak nic nie dostrzegłem. Uważnie nasłuchując, zbliżyłem się pospiesznie do mężczyzny. Gdy dzieliły nas już mniej niż dwie stopy, pojąłem swój błąd.

Przez otaczającą nas ciemność coś co w pierwszej chwili wziąłem za skupienie i uważne wpatrywanie w ciemność, tak naprawdę okazało się pustym wzrokiem utkwionym w oddali. Nie, żeby jakoś polepszało to sytuację. Tym bardziej, gdy zorientowałem się, że Erydan oddycha zdecydowanie za ciężko jak na zadyszkę po godzinnym spacerze. Nie dość, że nie miałem pojęcia, co się dzieje, to sytuacja z chwili na chwilę robiła się coraz dziwniejsza. A apogeum osiągnęła, gdy spróbowałem wybudzić go z tego letargu czy cokolwiek to było i potrząsnąłem nim, wołając po imieniu.

– ...biały kociak… rana… kruk… – zaczął mamrotać ledwo zrozumiale, a mnie zjeżyły się włoski na karku. Mówił coś jeszcze, ale zbyt niewyraźnie, żebym cokolwiek z tego wychwycił. Cała sytuacja była tym dziwniejsza, że już wcześniej uraczył mnie niezrozumiałą gadką o kocie. Ale jednocześnie w pewnym sensie tamta sytuacja właśnie się wyjaśniła. Nie miałem wątpliwości, że miał wizję. Sam miałem je już wielokrotnie za sprawą Voldemorta, byłem też świadkiem widzenia profesor Trelawney… I choć jego głos nie brzmiał tak złowieszczo jak jej, to puste spojrzenie się zgadzało.

Bełkotał jeszcze przez chwilę, aż wreszcie równie niespodziewanie jak się wszystko zaczęło, tak się skończyło. Mrugnął kilka razy, odzyskując kontakt ze światem – tym naszym – i przeniósł spojrzenie na mnie. Nim zdążył choćby otworzyć usta, zapytałem:

– O co chodzi z tym kotem z pańskiej wizji? Najpierw atakuje go wąż, teraz rani go kruk... Co to oznacza? – Co prawda nie powiedział tego w ten sposób, ale tak można wywnioskować z tego zlepku słów.

– Żaden kruk go nie zaatakował, Harry – odparł łagodnym, spokojnym głosem. Pozytywnie zaskoczyła mnie jego reakcja, bo nastawiałem się raczej na to, że zbyje mnie tekstem “to nie twoja sprawa”. – I naprawdę nie musisz się tym przejmować. Nie ma żadnych dowodów na to, że moje wizje są w jakikolwiek sposób powiązane z Voldemortem. Z kolei mam pewność, że mogą również dotyczyć osób nie mających pojęcia o magii.

– Czyli mam rozumieć, że nie wie pan, nie domyśla się nawet, czego dotyczy ta wizja? A skoro tak, to nie można wykluczyć, że jednak ma jakiś związek z Voldemortem.

– Domniemanie niewinności, Harry. Nie możemy zakładać, że wszystko, co powoduje ból, idzie od niego. Nawet on nie jest na tyle potężny.

– Cóż, ma pan rację. Ale z drugiej strony praktycznie wszystko, co się ostatnio dzieje w świecie magii ma z nim jakiś związek. Bezpośredni albo pośredni.

– Jak byłem na piątym roku, zmarła matka mojej najlepszej przyjaciółki. Popełniła samobójstwo. Dwa dni później przeżyłem dokładną wizję jej śmierci. Chciała zabić swojego męża za zdradę, ale ostatecznie to w swoje gardło skierowała pazury.

– Pazury? – powtórzyłem zbity z tropu.

– Widziałem ją jako panterę.

– Och… Eee, przykro mi… – mruknąłem, nie bardzo wiedząc, co innego mu odpowiedzieć. – Em… Skąd pan wiedział, że to właśnie jej śmierć pan widział?

– O Edith miałem już wcześniej wizje, w tym jedną z jej matką, dlatego wiedziałem, że to o nią chodziło. Jednak na razie nie wiem, kim jest ten młody kociak w moich wizjach czy ten dziwny kruk.

– I wąż. Albo może raczej “węże”, bo tak je pan określił ostatnim razem.

– Biały wąż jest Voldemortem. Czarne w jego otoczeniu to nieznani mi Śmierciożercy i śnieżny lis, który jest moim bratem.

– Skoro ten kot może paść ofiarą czarnych węży, to zamieszani są w tę sprawę Śmierciożercy. A więc ma ona związek z Voldemortem.

– Czy ja mówiłem, ze kociak z mojej wizji był w otoczeniu czarnych węży? – spytał z rozbawieniem.

– Hmm… faktycznie, o kolorze nic pan nie wspomniał – przyznałem niechętnie.

– Prawda jest taka, że nie powinieneś wiedzieć o moich wizjach. – A kto mi je niby przekazuje? Może nie robi tego specjalnie ani nawet świadomie, ale nie zmienia to faktu, że siłą ich z niego nie wyciągałem. – Tym bardziej, że fakt ten nie jest dla mnie zbyt przyjemny… Ale skoro już wiesz, to chyba nie zaszkodzi powiedzieć więcej. – Posłał mi delikatny uśmiech. Uderzyło mnie, jak w tym momencie był podobny do Draco. Znaczy, Draco i Lucjusz wyglądają bardzo podobnie z twarzy. A już szczególnie kiedy obaj mieli długie włosy. W porównaniu z nimi dwoma Erydan nie wygląda tak „Malfoyowato”. Ma zdecydowanie mniej pociągłą twarz i twardsze rysy. Ale kiedy tak się uśmiechnął, przypominał mi uśmiechniętego Draco… Zupełnie jakby istniał wizerunek „dobrego” i „złego” Malfoya i jakby oba one łączyły się w osobie Draco i ujawniały w zależności od tego z kim w danej chwili przebywa. – Twoje przeczucia mnie zdumiewają czasami. W istocie kociak padł ofiarą zarówno Śmierciożerców, jak i Voldemorta. Był przyduszany, bity i sam nie wiem co jeszcze, a wolałbym nie mówić głośno o moich obawach…

– Czyli… – zacząłem powoli, starając się jakoś poukładać sobie to wszystko w głowie – ten “kot”, kimkolwiek on jest, jest jakąś ofiarą Voldemorta. Tyle wiemy na pewno. Jednak biorąc pod uwagę porwania z ostatnich miesięcy, tak naprawdę mogłaby to być którakolwiek z tamtych ofiar.

– Niekoniecznie. Voldemort nie porywał dzieci, a śmiem podejrzewać, że to o dziecko chodzi. Kot w moich wizjach jest mały, ledwo wyjęty spod matczynych skrzydeł.

– Poprawka – wśród tych ofiar, o których wiadomo, nie było dzie… ci – dokończyłem powoli, rozważając pewną myśl, która mi właśnie przyszła do głowy. – A gdyby to był nastolatek? W wakacje sam miałem kilka wizji. Choć one zdecydowanie różnią się od pańskich. W ich trakcie jakby łączę się myślami z Voldemortem, znajduję się w jego głowie… Nie wiem jak to dokładnie opisać. W każdym razie w wakacje kogoś szukał. Jakiegoś mężczyzny, może chłopaka. Był wściekły na Lucju… pańskiego brata, że “jeszcze go nie znalazł”. Miałem tę wizję już po tym, jak zaczęły się wizje o torturach tych porwanych ludzi. A po niej była jeszcze jedna… W niej najwyraźniej miał już tego, kogo szukał. Byłem w tym samym lochu co wcześniej, z tym że nie było już w nim metalowego stołu, który służył do… cokolwiek miała na celu tamta rzeź. Za to na ziemi wyrysowany był krąg i leżała w nim jakaś postać, przykuta łańcuchami do podłogi. Wrzeszczała z bólu… – Urwałem na moment, próbując sobie przypomnieć jak najwięcej szczegółów. Wolałbym raczej o tym wszystkim zapomnieć, ale nie było innego wyjścia. – Wcześniej nie połączyłem tych dwóch faktów, bo postać miała długie włosy i z miejsca założyłem, że to była dziewczyna... Ale teraz jestem niemal pewny, że musiał to być ten “on”, którego szukał Voldemort. Obraz był co prawda rozmazany przez jakąś dziwną mgłę, ale jestem całkiem pewien, że to był młody chłopak. Ale nie dziecko. Raczej nastolatek, może młody mężczyzna… I mam przeczucie, że to był właśnie ten kot z pańskiej wizji.

– Dziwną mgłę powiadasz? Była fioletowa? Ostatnimi czasy ten kolor szczególnie pojawia się wokół kota – powiedział, bardziej zamyślony. – Raz połykał fioletową breję, która raniła jego język. Teraz opuszczający jego ciało kruk miał mieniące się fioletem ślepia.

– Nie, była srebrna… Ale jakby wnikała w ciało tego chłopaka. A przynajmniej tak mi się wydaje. – Każdy z nas pogrążył się w swoich myślach, aż w końcu przerwałem tę ciszę kolejnym pytaniem: – Czy rozszyfrował pan wszystkie osoby, o których miał wizje?

– Wcześniejsze tak. Obecnie nie mogę rozszyfrować kilku postaci. Jednak to tylko kwestia czasu.

– Czy to nie tak, że wszystkie pańskie wizje były do tej pory powiązane z osobami, które pan znał osobiście?

– Jeśli tak na to spojrzeć… to tak. Albo znałem je już wcześniej, albo poznawałem krótko po tym. Jak rodziców Edith następnego dnia po wizji.

Milczałem przez chwilę, rozważając jedną myśl.

– Jeśli dobrze zakładam, że ten kot z pańskiej wizji to ten sam chłopak co w mojej, a wszystko, co pan widział powiązane jest ze znanymi panu osobami… To czy nie powinniśmy założyć, że jest uczniem naszej szkoły? W końcu Hogwarcie nie brakuje chłopaków…

– Tak samo jak w innych magicznych szkołach – wciął mi się w słowo. – Hogwart nie jest jedyną placówką szkolącą młodych czarodziei.

– Uczył pan wcześniej w innych szkołach? – Tego nie przewidziałem.

– Po zakończeniu szkoły, praktykowałem przez rok w Beauxbatons. Przez dwa lata uczyłem w Durmstrangu, a rok temu w Koldovstoretz. Dlatego możliwości jest naprawdę wiele.

– Och… To wszystko komplikuje.

– Istotnie – oznajmił, po czym dodał znienacka – Mam cichą nadzieję, że nie zdradzisz nikomu mojej tajemnicy, prawda?

– Oczywiście. Ta rozmowa zostanie między nami – obiecałem. Chciałem porozmawiać o tym z Ronem i Hermioną, ale tym razem się powstrzymam. Miał prawo poprosić o dyskrecję. Poza tym z wizjami trzeba postępować ostrożnie. Pochopne wnioski mogą mieć katastrofalne skutki. Jak w przypadku bitwy w ministerstwie.

~*~

W poniedziałkowy ranek obudziłem się pełen zapału. Mieliśmy dziś trening, a piątkowa wygrana Ślizgonów i przede wszystkim świadomość jakie postępy zrobił Draco wprawiły mnie w bojowy nastrój. W końcu nasz mecz z Puchonami ma się odbyć już w przyszły piątek. Wciąż daleko nam było do poziomu z poprzednich lat, ale ufam że teraz wreszcie wszyscy się wezmą w garść. Słyszałem komentarze ludzi z drużyny. Ich też tamten mecz zmobilizował do pracy. Dzisiejszy trening zapowiada się naprawdę owocnie. Właśnie omawialiśmy z Ronem i Hermioną jak tu w pełni wykorzystać pozostały nam czas – Herm choć nie była taką fanką Quidditcha jak my, to wciąż potrafiła podsunąć ciekawe pomysły na nowe ćwiczenia wspomagające koordynację czy zaufanie wśród członków drużyny. A nad tym zdecydowanie musieliśmy popracować. Byliśmy w trakcie omawiania zabawy, gdzie jedna osoba z pary miała mieć zawiązane oczy a druga miała nią kierować podczas unikania tłuczków, gdy dostrzegłem Draco i Ignissa, którzy zatrzymali się u wylotu korytarza, którym podążała nasza trójka. Uśmiechnąłem się szeroko, ale szybko się zreflektowałem. Zerknąłem w bok na Rona, ale na szczęście ograniczył się do niezadowolonej miny. Dziękowałem w duchu, że powstrzymał się od rzucenia cichego, uszczypliwego komentarza, jak to robił przez ostatnie pięć lat, za każdym razem gdy dostrzegł gdziekolwiek Draco. Choć to przynajmniej nie przyprawiłoby mnie i wszystkich zebranych o atak serca, w przeciwieństwie do tego co tym razem opuściło jego usta:

– Cześć Igniss, Malfoy. – Co prawda zrobił przy tym minę, jakby jadł cytrynę, ale nie ulegało wątpliwości, że właśnie przywitał się z Draco.

– Weasley – Draco kiwnął mu lekko głową, spoglądając w stronę korytarza prowadzącego do Wielkiej Sali, po czym znów utkwił spojrzenie w Ronie, jakby się nad czymś zastanawiał. W końcu jednak chyba podjął decyzję, bo jego twarz rozluźniła się delikatnie, a sam blondyn wyciągnął zabandażowaną dłoń w stronę Rona, co osłupiło nas wszystkich.

Na Merlina! Czy to sen? Draco chcący się pogodzić z Ronem??

– Draco! – syknął nagle Ig, łapiąc kuzyna na nadgarstek i odciągając jego dłoń od nas, nim w ogóle Ron zdążył przetrawić powód wyciągniętej do niego ręki. – Nie możesz...

– Ignissie, to nie było zbyt miłe. Ani taktowne – rzuciła Hermiona, choć brzmiała bardziej na zdumioną niż złą. Zresztą nie dziwię się jej. Cała ta sytuacja była tak absurdalna, że zastanawiałem się, czy aby wciąż nie śpię.

– Właśnie – przytaknął Draco, patrząc dziwnie na Iga. – Wyglądało to tak, jakbyś uważał, że nie jestem godny podania ręki Weasleyowi.

– Wiesz, że nie o to mi chodziło. – Brunet pokręcił gwałtownie głową.

– To o co? – włączyłem się do rozmowy, nieco poirytowany. Lubię Iga, nawet bardzo, ale to co zrobił było paskudne.

– O… o… – Igniss spojrzał zakłopotany na nas, jakby nie wiedział, co powinien powiedzieć, by wyjść obronną ręką. “Ręką”... Spojrzałem na dłoń Draco, uprzytamniając sobie, że przecież w piątek nie miał jej zabandażowanej. A w weekendy nie mieli treningów, więc nie mogła to być wina odcisków od miotły ani nic takiego.

– Co ci się stało w rękę? – Siliłem się, by zabrzmiało to jak zwykła ciekawość.

– Nic – odparł szybko, wyrywając się Igowi i chowając rękę za siebie. Co z kolei zainteresowało Hermionę.

– Skoro to takie nic, to czemu ją ukrywasz? Zraniłeś się podczas meczu?

– Nie zraniłem się podczas meczu. Złamałem wczoraj palce, zadowolona? – warknął, rzuciwszy Hermionie nieprzyjemne spojrzenie.

– Dajmy już temu spokój. Chodźcie, Kate już pewnie na nas czeka, umówiliśmy się przecież. Zapomnieliście?

Widziałem po ich minach, że nie chcieli dać tak łatwo za wygraną, ale moja mina musiała im powiedzieć, że lepiej żeby jednak odpuścili.

– Chodź, Ig – mruknął Draco, odchodząc jako pierwszy, a Igniss podążył za nim, oglądając się tylko na nas przez ramię.

Przezornie odczekałem, aż zwiększy się dystans między nami i również ruszyłem z przyjaciółmi do Wielkiej Sali. Przez chwilę wpatrywałem się w plecy Draco, ale zmusiłem się by przestać. To było ryzykowne. Zresztą i tak nic mi nie da. Za to szybki ukradkowy sms w trakcie śniadania da mi o wiele więcej.

Lecz nie zdążyłem nawet dojść do swojego miejsca, gdy poczułem wibracje oznaczające przyjście wiadomości. Szedłem przed przyjaciółmi, więc mogłem pozwolić sobie na złowienie wzrokiem Draco. Patrzył na mnie znad pucharu, ale gdy tylko nasze oczy się spotkały, zajął się rozmową ze znajomymi.

Kiedy już usiedliśmy, rzuciłem do przyjaciół, że Amber do mnie napisała. Ron wciąż czasem miał tendencję do zaglądania mi przez ramię, gdy wyciągałem komórkę, więc wolałem się zabezpieczyć. Co jakiś czas dostawałem od niej krótkie wiadomości z serii “co tam?”, więc wspomnienie o niej zapewniło mi spokój.

Spojrzałem na ekran. I choć spodziewałem się, że będzie prosił o spotkanie, żeby wyjaśnić całą tę sytuację… Końcówka wiadomości sprawiła, że ogarnęły mnie raczej złe przeczucia:

“Odwołaj wszystkie swoje plany na dzisiaj. Potrzebuję Cię”

Przełknąłem ślinę, układając w głowie odpowiedź.

“O 20.30 będę do twojej dyspozycji, zerwę się z części treningu, ale nie mogę go całkiem odpuścić. Gdzie się spotkamy?”

“Wolałbym u mnie, ale nie mam zielonego pojęcia jak cię bez szumu przeprowadzić przez PW. Zostaje Pokój Życzeń...”

“Ja wiem jak to zrobić. Czekaj na mnie pod naszą salą od eliksirów, o tej porze powinno tam być w miarę bezpiecznie”

“Tylko się nie spóźnij”

“Będę na czas, obiecuję”

~*~

Lekcje ciągnęły się niemiłosiernie, ale wreszcie nadszedł czas treningu. Ubłagałem Kate, żeby pozwoliła mi dziś wcześniej wyjść, bo i tak ćwiczenia były ukierunkowane głównie na budowanie zaufania między ścigającymi i pałkarzami z dodatkiem szkolenia bramkarza, więc tak naprawdę miałem przez większość czasu gonić za zniczem albo ćwiczyć stabilizację. W rezultacie na miejsce spotkania udało mi się dotrzeć nawet przed Draco. Rozejrzałem się po korytarzu, upewniając, że na pewno jestem sam, po czym skryłem się pod peleryną niewidką. Nie wiedziałem jak długo przyjdzie mi tu na niego czekać, a wolałbym żeby nikt nie widział mnie szwendającego się o tej porze po lochach. A przede wszystkim chciałem zobaczyć jego minę, gdy mnie (nie)zobaczy.

Cichy odgłos kroków powiadomił mnie o zbliżającym się chłopaku. Draco przyszedł, obejmując się ramionami i rozglądając nieufnie na boki. Zdziwiło mnie, że nie czuł się tu bezpiecznie. W końcu to jego teren, no nie? Na mnie sama świadomość, że jestem na terenie wieży, działa uspokajająco. Choć z drugiej strony… Może jego postawa jest bardziej racjonalna, biorąc pod uwagę fakt, że nawet sam dyrektor nie uważa już Hogwartu za tak bezpieczny jak kiedyś.

Draco wyciągnął różdżkę, rzucając ciche Tempus, by sprawdzić godzinę, po czym sapnął cicho, zły.

– Czemu musisz się akurat teraz spóźniać, głupku? – szepnął, trzymając różdżkę w pogotowiu i uważnie patrząc na jeden i drugi kraniec korytarza.

Już chciałem się do niego odezwać, ale różdżka w jego dłoni zdecydowanie wybiła mi ten pomysł z głowy. Ron i Hermiona wzdrygali się za każdym razem, gdy dotknąłem ich lub powiedziałem coś, będąc ukrytym pod niewidką. Wolę nie sprawdzać, jak zareaguje ktoś uzbrojony i nie mający pojęcia, że ją posiadam. Wyciągnąłem więc telefon i napisałem szybką wiadomość.

“jestem przed tobą nie przestrasz się”

Draco wzdrygnął się na dźwięk własnego telefonu. Zaraz jednak się zreflektował i wyciągnął komórkę z tylnej kieszeni spodni, czytając wiadomość ode mnie. W pierwszej chwili zmarszczył brwi, by zaraz potem poderwać głowę i patrzeć niepewnie prosto na mnie, ukrytego pod niewidką.

– Harry? – spytał, nieznacznie drżącym głosem.

Podszedłem do niego na wyciągnięcie ręki i dotknąłem lekko jego przedramienia, jednocześnie wymawiając cicho jego imię. Mimo moich starań i tak kwiknął cicho, przerażony. Ale przynajmniej nie rzucił we mnie zaklęciem.

– Mam na sobie pelerynę niewidkę – wyjaśniłem, zniżając głos do szeptu.

– Na Salazara… – szepnął cicho, uspokajając się nieznacznie. – Wystraszyłeś mnie prawie na śmierć.

– Przepraszam...

– Nieważne. – Uciął. – Chodźmy do mnie.

– Idź przodem. Ale jak będziemy przechodzić przez drzwi to prześliznę się pierwszy, żeby przypadkiem drzwi nie przycięły peleryny.

Blondyn kiwnął głową i odwrócił się na pięcie, prowadząc mnie pod pamiętne przejście do ich pokoju wspólnego. Chłopak wypowiedział hasło i przepuścił mnie pierwszego, samemu wchodząc zaraz za mną.

– Draco! – Uchyliłem się w ostatniej chwili, gdy do blondyna podbiegł Anderson, patrząc na niego ze zmartwieniem. – Gdzieś ty znikł? Nawet nie wiesz, jak mnie i innych przeraziłeś. W jednej chwili wiemy, że jesteś u siebie, a w drugiej pada hasło, że opuściłeś dom.

– Nic mi nie jest, Paul. Byłem tylko u profesora Snape’a.

Twarz Ślizgona rozpogodziła się odrobinę.

– Skoro tak to dobrze. Ale następnym razem powiedz komuś, gdzie idziesz.

– Jasne – odparł i ruszył dalej, zbywając innych parowami słowami lub zwyczajnym spojrzeniem. Draco wprowadził mnie do swojego dormitorium, które rzeczywiście wyglądało praktycznie jak tamten pokój, który „sprosta wymaganiom arystokratycznego tyłka Malfoya”.

– Nie wierzę, że naprawdę masz do dyspozycji własne… komnaty. – Pokręciłem niedowierzająco głową, ściągając z siebie pelerynę, gdy zamknął drzwi szybkim zaklęciem.

– Cóż… ja tam jestem z tego zadowolony – powiedział, odkładając różdżkę na stolik i podchodząc do mnie. Przytulił się, obejmując ramionami moją talię i opierając głowę na moim ramieniu. To było niespodziewane, a przez to jeszcze bardziej urocze. – Dzięki temu, nie muszę się martwić niezapowiadanymi wizytami współlokatorów.

– Tak, to z pewnością ułatwia życie w internacie – odparłem, odwzajemniając uścisk. Ukryłem nos w jego włosach, wdychając ich przyjemny zapach. Choć denerwowałem się trochę, idąc tutaj, podobnie jak przez cały dzień martwił mnie powód tego spotkania, w tej jednej chwili nieco się odprężyłem. Ale tylko nieco.

– Od czego wolisz zacząć? Od powiedzenia mi jakim cudem połamałeś sobie przez weekend palce czy do czego jestem ci tak bardzo potrzebny? – spytałem cicho, odsuwając się kawałek, by móc go widzieć.

Blondyn uniósł głowę, spoglądając na mnie z uwagą.

– Nie było cię na kolacji.

– Miałem wtedy trening… Co mnie ominęło? – Zmarszczyłem brwi, czując że nie spodoba mi się odpowiedź.

– Och, tylko mowa dyrektora o zdrajcy w naszej szkole.

– CO?! – sapnąłem przerażony. – Kto…?

– Theodor Nott z mojego domu.

– Kojarzę go, jakby nie patrzeć od sześciu lat miewaliśmy razem zajęcia… Ale jak dyrektor się o tym dowiedział?

– I tu na scenę wkracza moja skromna osoba – mruknął cicho, lewą dłonią chwytając za prawą – tą zabandażowaną.

– Możesz mówić jaśniej? Nie mam cierpliwości do zgadywanek. Albo raczej tyle wersji zdarzeń właśnie przyszło mi do głowy, że...

– Pamiętasz pewnie, jak Ig wspomniał ci o moim tajemniczym wielbicielu?

– Pamiętam. Ale przecież w piątek twierdziłeś, że z tym już koniec! A przynajmniej tak zrozumiałem.

– Razem z Verą ustaliliśmy czas i miejsce mojego spotkania z nim wypadające na wczorajszy wieczór. Wiedziałem, że spotkam się ze sługą Czarnego Pana, to było oczywiste. O to przecież chodziło… Nie spodobało mi się to, więc poprosiłem profesora Yoshizawę, żeby zjawił się pół godziny później i zainterweniował w razie kłopotów. – Zamilkł na chwilę, spoglądając na mnie. Cisnęło mi się na usta pytanie, czemu to mnie nie poprosił o pomoc, ale uznałem że zabrzmiałoby to dziecinnie. – Ten z kolei postanowił wtajemniczyć Snape’a i razem z nim przyjść na miejsce… Okazało się, jakże by inaczej, że to była pułapka na mnie. Albo raczej próba zmuszenia mnie do zadeklarowania się, że będę…

– Nie kończ. Domyślam się… – szepnąłem, bo nie miałem wątpliwości, że głos by mnie zawiódł.

– Nie rozumiesz. – Draco pokręcił głową. – To nie było polecenie z góry, tylko własna zachcianka Notta. Jakby chciał się sprawdzić czy coś… Sam nie wiem. W pierwszej chwili pomyślałem, że to ON go wysłał. Ale po rozmowie z nim zrozumiałem, że to wcale nie było tak.

– ...Powiedz… to on ci połamał palce?

– Żeby tylko… – Zaśmiał się głucho, przygryzając wargę. Spojrzał na mnie, przepełnionym lękiem wzrokiem. Ścisnęło mnie boleśnie w piersi. – Bałem się go, Harry. Nigdy nie bałem się swoich domowników. Nigdy. A wspomnienie o nim tak mnie paraliżuje, jakbym znowu został trafiony przez jego zaklęcie, którym potraktował mnie na dzień dobry.

– ...To nie był Cruciatus, prawda? – Czułem jak zaczyna gotować się we mnie krew. Jeżeli ten śmieć odważył się potraktować Draco tą klątwą… Oby już nigdy nie pokazał mi się na oczy.

– Nie, to był Furtum Halitus – powiedział i dodał zaraz, kiedy zauważył, że nie znam tego zaklęcia: – Zaklęcie duszące.

– Och, świetnie! Widzę, że wykazuje się zaskakująco sadystyczną inwencją twórczą nie tylko podczas pisania wierszy… – zironizowałem, zaciskając trzęsące się dłonie w pięści.

– Spokojnie, nic mi nie jest – mruknął, łapiąc mnie delikatnie za dłoń i przykładając ją do swojego policzka. Momentalnie rozprostowałem palce. – Czujesz? Jestem cały. Nott mi już nie zagraża. Trafił do Azkabanu. – Patrzył na mnie spod półprzymkniętych powiek, uśmiechając się delikatnie. – Niedługo kości się zrosną, a ja przestanę wzdrygać się na każdy nieoczekiwany dźwięk.

Patrzyłem mu przez chwilę w oczy, szukając tam oznak wahania, kłamstwa – czegokolwiek. Ale nic takiego nie dostrzegłem. Może po prostu nie byłem w stanie przejrzeć jego gry, a może faktycznie mówił szczerze. Wolałem tego jednak nie roztrząsać. Nie o to tu przecież chodziło. Moim obowiązkiem było zapewnienie go, że ma we mnie wsparcie. Pochyliłem się i musnąłem lekko jego wargi. Draco jęknął słabo, obejmując moją szyję i przylegając do mnie całym ciałem. Pogłębił pocałunek, skubiąc moją dolną wargę. Zaraz jednak przerwał i odsunął się kawałek.

– Chodź – szepnął i pociągnął mnie do drzwi prowadzących… do jego sypialni. Posłusznie dałem się zaprowadzić do pościelonego łóżka i usadzić na nim. Delikatnym gestem nakazał mi rozsunąć nogi, między którymi zaraz się znalazł. Momentalnie zrobiło mi gorąco, a serce załomotało w piersi. Gdy powoli opadał na kolana, utrzymując kontakt wzrokowy, jego imię mimowolnie wyrwało się z moich ust. Jestem pewien, że w tym momencie pożerałem go wzrokiem. Lecz on tylko uniósł pytająco wzrok, kładąc dłonie na moich udach i gładząc je przez materiał spodni. Gdy zdał sobie sprawę, że zrobiłem to bezwiednie, uśmiechnął się ciepło, nie przerywając swojej czynności. Nie chcąc tak bezczynnie siedzieć, musnąłem dłonią jego policzek, przesunąłem nią po szyi, kończąc wędrówkę z tyłu głowy. Wczesałem palce w krótkie blond kosmyki, drapiąc delikatnie tamto miejsce. Jego ręce zawędrowały odrobinę wyżej, na co przełknąłem ślinę, oczekując nawet sam nie wiem czego.

Chłopak zachichotał cicho, kładąc policzek na udzie z twarzą… O mój boże! Tak blisko mojego krocza.

– Czy wyjdę na puszczalską dziwkę, jeśli stwierdzę, że chcę przejść o krok dalej? – spytał, kiedy palcami przesuwał po klamrze paska.

Pokręciłem gwałtownie głową. Dopiero widok rozbawienia na jego twarzy zmusił mnie do przyznania tego na głos:

– Jeśli chęć pójścia o krok dalej miałaby zrobić ją z kogokolwiek, to zdecydowanie siedzimy w tym obaj.

– Cieszy mnie to. Chociaż w sumie nie wiem, czy to na pewno odpowiednie. W końcu uwodzę Złotego Chłopca. Nie jesteś zbyt niewinny na to? – spytał złośliwie, kiedy prawie rozpiął mi pasek.

– Draco…! – niemalże jęknąłem. – Ty draniu, nie drażnij się ze mną…!

– Nie sądzę, żebyś mógł mnie do tego zmusić – mruknął, odpinając guzik, by zaraz zębami rozpiąć mi zamek spodni.

– Bo nie mogę – przyznałem, oddychając głęboko i przymknąłem oczy. Resztę powiedziałem, patrząc na niego spod półprzymkniętych powiek: – Ale przecież do niczego nie muszę cię zmuszać. Sam chcesz to ze mną zrobić.

– Chcę, żebyś na mnie patrzył – rozkazał niższym niż zazwyczaj głosem. Momentalnie zakochałem się w tym dźwięku. Mógłbym go słuchać cały czas. Skinąłem głową, bez zastanowienia przystając na jego żądanie. Zresztą i tak miałem to w planach.

Wyprostował się odrobinę, kładąc dłoń na materiale bielizny. Gładził mnie delikatnie, stymulująco, by zaraz odsunąć ręce i wstać z klęczek.

– Połóż się na łóżku. – powiedział władczo, wciąż tym niskim głosem, od którego dostawałem dreszczy. Kiedy spełniłem jego polecenie, dodał z lekkim uśmiechem: – Dobry chłopiec.

Zabrał się za powolne rozsznurowywanie i ściąganie moich butów, które zaraz znalazły się na ziemi, a w ślad za nimi poszły skarpetki i spodnie. Podpierałem się na łokciach, śledząc uważnie każdy jego gest. Draco przysunął się bliżej, całując mnie po łydce i stopniowo przechodząc coraz wyżej i wyżej. Kiedy doszedł do uda, przejechał językiem po skórze. Wciągnąłem gwałtownie powietrze, napinając mięśnie. Cmoknął jeszcze raz mokre miejsce i przeniósł się na drugą nogę robiąc dokładnie to samo. Tak naprawdę ledwo mnie dotknął, a ja już byłem twardy. Zacząłem się zastanawiać, jak uda mi się wytrzymać, gdy wreszcie poświęci więcej uwagi mojemu penisowi.

Oderwał usta, podnosząc się nieznacznie, po czym przysunął twarz do mojego krocza, z uśmiechem składając całusa na postawionym namiocie. Penis drgnął na ten gest, zadowolony z poświęcanej mu uwagi, kiedy Draco całował go przez materiał. Zresztą nie tylko on reagował tak ochoczo na poczynania tych cudownych ust. Mimo wysiłków z gardła wyrwał mi się zduszony jęk.

Blondyn podniósł na mnie wzrok, ręką sunąc po linii bokserek. Palce w końcu weszły pod gumkę i odchyliły ją w taki sposób, by uwolnić mojego nabrzmiałego członka. Sapnąłem krótko.

– Cofam moje oskarżenie sprzed kilku tygodniu. Nie masz się czego wstydzić – szepnął, obejmując go palcami u nasady i przejeżdżając ręką po całej długości.

– Hę?? – mruknąłem rozkojarzony.

– Nieważne – uciął, chuchając na czubek, który zaraz ucałował jakby z namaszczeniem. – Sprawię, że zobaczysz gwiazdy, Harry – zapewnił.

– Oj, nie wątpię… – odparłem, oblizując spierzchnięte wargi. Draco wyglądał w tej chwili tak niesamowicie seksownie…!

I w tym momencie gorące usta pochłonęły główkę penisa, zasysając się na niej, podczas kiedy dłonią spokojnie przesuwał po jego trzonie.

Stęknąłem, odchylając głowę do tyłu i zaciskając dłoń na kołdrze. Pierwszy raz ktoś dotykał mnie w ten sposób i jeszcze tym kimś był Draco… To była prawdziwa próba silnej woli – powstrzymywanie głosu i orgazmu. Za nic nie chciałem dojść już teraz. Zwłaszcza wprost w jego usta.

Blondyn, nie przestając poruszając ręką, zabrał usta, przesuwając językiem po całym penisie, by następnie wziąć mnie jeszcze głębiej. Zupełnie jakby chciał pochłonąć mnie całego. Do tego jeszcze to ssanie! Nie wiem, jak on to robił, ale to było nieziemskie… Tym bardziej, kiedy wracał do główki, liżąc ją z zapałem i ssąc na przemian. Nie stać mnie było na dalsze zachowywanie milczenia. Nawet nie jestem pewien, co dokładnie mówiłem… znaczy jęczałem, bo inaczej tego nazwać nie można.

Draco złapał w drugą rękę moje jądra, dodatkowo mnie stymulując. Ten ruch przesądził sprawę. To był mój koniec. Chłopak chyba też to wyczuł, bo zabrał głowę od mojego penisa, w zamian szybciej poruszając ręką, a mną wstrząsnął tak silny dreszcz orgazmu, jak nigdy przedtem.

– …wo-ow… – wydyszałem, próbując uspokoić oddech i oszalałe serce. – Draco… to nie były gwiazdy… To był cały pierdolony nieboskłon – wydusiłem przez zaciśnięte szczęki.

Ślizgon ze śmiechem położył głowę na moim udzie, sięgając sam do swoich spodni, opuszczając je nieznacznie i obejmując długimi palcami swojego członka, zaczął sobie szybko trzepać, wzdychając. Byłem co prawda trochę zmęczony, ale nie zamierzałem pozwolić, by po tym co dla mnie zrobił, musiał sam się zadowalać. Dlatego uniosłem się do siadu i przyciągnąłem jego twarz do pocałunku. Trochę się skrzywiłem, czując w jego ustach własny smak, ale zignorowałem to. Chłopak jęknął przeciągle w moje wargi, kiedy tylko go dotknąłem i zabrał swoją dłoń, oddając mi się całkowicie. Z pewnością nie mogłem powtórzyć tego, co on zrobił przed chwilą, ale osobiście uważałem, że mam całkiem zwinne dłonie i zamierzałem w pełni wykorzystać te zdolności, by mu się odwdzięczyć. A sądząc po tym jak głośno wzdychał i pojękiwał, podzielał zdanie o moich umiejętnościach. Ponownie odszukałem jego usta, całując namiętnie. Jak ja przeżyłem wszystkie dotychczasowe lata bez tego uczucia? Mógłbym całować go całymi dniami.

Draco w pewnej chwili spiął się cały, krzycząc cicho w moje wargi i wylewając się na moją dłoń.

Przytuliłem go, czując na własnej piersi szybkie uderzenia jego serca. Rozluźnił się, zaspokojony, opierając się o mnie całym ciężarem. Opadłem na materac, ciągnąc go za sobą. Leżeliśmy tak chwilę spoceni i ubabrani spermą. Zazwyczaj nie lubiłem tego uczucia, ale teraz… nie dość że mi nie przeszkadzało, to wydawało się wręcz miłe. Uśmiechnąłem się lekko.

Chłopak przesunął ręką po mojej szacie, której nie było nawet kiedy ściągnąć, parskając cicho pod nosem.

– Hm? – mruknąłem pytająco.

– Nic, po prostu cała ta sytuacja. – Zakreślił ręką jakiś bliżej nieokreślony kształt. – Nigdy nie sądziłem, że mogłoby między nami do czegoś takiego dojść… To zajebiste… – Zaśmiałem się. Nie to, żeby powiedział coś zabawnego. Po prostu było mi tak lekko na duszy, że miałem ochotę się roześmiać.

– Nie pamiętam, czy już to zrobiłem, ale nawet jeśli, to dziś jeszcze raz będę musiał podziękować Igowi.

– Za co? – spytał, podnosząc na mnie zainteresowany wzrok.

– Gdyby nie on to nigdy nie doszłoby do tamtego nieszczęsnego pocałunku.

– Ach, zdjęcia… – mruknął cicho, rozbawiony. – Wtedy byłem na niego tak wściekły, że chciałem urwać mu jaja.

– Ja też! – rzuciłem wesoło. – W ogóle tak sobie myślę, że już wtedy jak pokazał mi te zdjęcia, ciągnęło mnie do ciebie. – Odpowiedział mi cichy zaskoczony pomruk Draco.

– No bo jak inaczej wyjaśnić, że aż tak mi odbiło? Znaczy ja wiem, że jestem narwany, ale...

– Ja jak tylko cię zobaczyłem w pociągu, nie mogłem oderwać od ciebie wzroku i plułem sobie w brodę, że wcześniej nie potrafiłem dostrzec tego czegoś w tobie.

– Masz szczęście, że powiedziałeś “tego czegoś”, bo właśnie miałem się obrazić, że poleciałeś tylko na mój wygląd czy coś...

– Poniekąd też – zaśmiał się cicho. Posłałem mu za karę lekkiego kuksańca. – Ej! Jestem arystokratą. Muszę otaczać się pięknymi rzeczami i jeszcze lepszymi ludźmi.

– Zdajesz sobie sprawę, że ja tylko zmieniłem ciuchy? Oprócz tego chyba za bardzo się nie zmieniłem.

– Tylko?! Człowieku, kiedyś chodziłeś w workach po kartoflach. Teraz wyglądasz jak chodzący seks. Nie taki jak ja, ale co się dziwić. Nie każdy może wyglądać tak olśniewająco.

Mimo najszczerszych chęci nie potrafiłem powstrzymać wybuchu śmiechu.

– Świnia – burknął, odsuwając się ode mnie. A raczej próbując, bo owinąłem go szczelnie ramionami, tuląc się do jego piersi. Choć nie mogłem przestać się chichrać. – Uch! Uważaj! Moje żebra dopiero co się zrosły, barbarzyńco! – krzyknął z mieszaniną oburzenia i rozbawienia.

Śmiech momentalnie zamarł mi w gardle.

– Połamał ci też żebra…? – spytałem głucho, poluźniając uścisk, ale nie zabierając całkiem rąk.

– Też, ale to nic. Nie pierwszy raz mam je złamane.

– Ile lat będzie siedział? – drążyłem dalej, nie przejmując się jego komentarzem.

– Trzy albo cztery lata. Oficjalnie nie ma znaku, chociaż sam fakt, że użył zaklęć niewybaczalnych przesądził sprawę.

– Mówiłeś że nie potraktował cię Cruciatusem! – Poderwałem głowę, patrząc na niego z mieszaniną przerażenia i złości.

– Nie potraktował mnie nim na dzień dobry – westchnął ciężko, wiercąc się w moim ramionach.

– Ma cholerne szczęście, że trafił do Azkabanu… – warknąłem, wyobrażając sobie, co bym mu zrobił, gdyby przypadkiem nawinął mi się teraz pod rękę.

Draco posłał mi szeroki uśmiech.

– Mój ty bohaterze – mruknął, całując mnie po szczęce. – Jesteś rozkoszny.

Nie bardzo wiedziałem, jak mu na to odpowiedzieć, więc jedynie musnąłem ustami jego skroń. Przez chwilę jeszcze błądził ustami po mojej żuchwie, aż wreszcie po prostu położył głowę na mojej piersi.

– W ogóle nie spodziewałem się, że peleryna niewidka naprawdę istnieje – rzucił niespodziewanie. – Myślałem tylko, że to bajki Severusa, który twierdził, że kiedyś widział samą głowę twojego taty, tuż po tym jak został zaatakowany.

– Pewnie mówił prawdę. Założę się, że nie raz mój tata i jego kumple wykorzystywali ją do robienia kawałów czy jakichś nielegalnych rzeczy.

– Posiadanie jej musi być wygodne, co?

– Wygodne to mało powiedziane. Co prawda teraz tylko ja się pod nią mieszczę, no może jakby się mocno ścisnąć, to dwie osoby by się okryły… w każdym razie, na początku mieściła się pod nią cała nasza trójka i sporo razy wykorzystywaliśmy jej właściwości, żeby przekradać się nocą po zamku.

– I mogliście bez przeszkód podsłuchiwać ludzi, którzy nawet nie byli świadomi waszej obecności.

– Między innymi… Choć trzeba przyznać, że prawdopodobnie na panią Norris ona nie działa. Kilka razy zdarzyło się, że niemal mnie wydała. Głupia gapiła się na mnie albo wręcz zaczynała gonić… Na szczęście Filch jest skończonym idiotą.

– To ja kiedyś miałem podobną sytuację z Silkiem w tamtym roku, kiedy zdawał się ociera… – zamilkł nagle.

Wstrzymałem oddech. I po co ja wspominałem o tym wyliniałym kocurze...

– Eeem…

– Podsłuchiwałeś mnie… podsłuchiwałeś, kiedy ja...

– Niespecjalnie! Zresztą nawet jeśli bym to zrobił z premedytacją – a tak w sumie było, dodałem w myślach – to wtedy wciąż cię nienawidziłem.

– Nie jestem na ciebie zły – powiedział po chwili ciszy. – Po prostu uderzyło mnie, co mogłeś wtedy usłyszeć.

– Słyszałem oczywiście tylko twoje odpowiedzi i to chyba było gorsze niż usłyszenie całości. Żebyś ty wiedział do jakich porąbanych wniosków doszliśmy, na podstawie tych strzępków informacji! Oczywiście wszystko kręciło się – a jakże by inaczej – wtrąciłem kwaśno – wokół ciebie i Snape’a jako sług Voldemorta. Ale to tylko początek… Nawet nie wiem czy chcę powtarzać ci te głupoty, bo tylko się wkurzysz. Co nie ma najmniejszego sensu, skoro ostatecznie wszystkie te wymysły obaliliśmy. A nawet jeśli nie wszystkie, to w końcu zapomnieliśmy o nich w natłoku innych spraw… Wiesz, jak tak teraz o tym myślę, to byłem okropnym dupkiem.

– Cieszy mnie, że zauważyłeś. Ale oświecisz mnie, co cię sprowadziło do takiego stwierdzenia. – Pocałował mnie w szyję, wtulając się zaraz we mnie bardziej.

– Do tego że byłem dupkiem?

– Dokładnie. Bo chyba nie te głupoty, że niby sypiam z własnych chrzestnym.

– O nie, słyszałeś o tym… – jęknąłem zażenowany. – Czemu Ig musi ci wszystko powtarzać? Mógłby choć raz zachować naszą rozmowę tylko dla siebie.

– Bo mnie za bardzo kocha. – Wzruszył lekko ramionami. – No i sam pomysł był tak absurdalny, że aż śmieszny. Nawet Vera była rozbawiona.

– Jej też powiedzieliście??!

– A czemu nie? Wie nawet o nas.

– Jak zareagowała? – spytałem zaciekawiony. Do tej pory skupiałem się tylko na ewentualnej reakcji moich przyjaciół na wieść o naszym związku. Aż mi głupio, że nigdy nie przyszło mi do głowy, by zastanowić się jak by to wyglądało od strony Draco. Choć przypuszczam, że jego ślizgońscy przyjaciele też nie będą zachwyceni, gdy się dowiedzą, że ich “książę” chodzi właśnie ze mną.

– Cóż, bycie zaskoczoną to mało powiedziane. W pierwszej chwili nie chciała mi uwierzyć, ale ogólnie przyjęła to bardzo dobrze. Nawet chwilę później poszła to ze mną opijać.

Nie wiem, czy byłem bardziej zaskoczony czy zazdrosny, że sam nie mam nawet co marzyć o takiej reakcji moich przyjaciół.

– Harry? Jesteś zły, że jej powiedziałem?

Pokręciłem głową.

– Jestem – urwałem na chwilę, szukając odpowiedniego słowa – sfrustrowany. Bo wiem, że sam nigdy nie doczekam się takiej reakcji ze strony Rona i Hermiony. – Ani kogokolwiek znajomego, dodałem w myślach. Nawet Amber nie mogła cieszyć się razem ze mną, choć to trochę co innego. – Ale jednocześnie cieszę się, że chociaż twoi przyjaciele...

– Tylko Vera… Reszta o niczym nie wie...

– I Ig – dodałem, unosząc lekko kącik ust w czymś co miało naśladować uśmiech. Przez chwilę milczeliśmy, ale wreszcie odetchnąłem głęboko. – Choćby miało mi to zająć wieczność, w końcu przekonam ich, żeby dali tobie... nam szansę – oznajmiłem stanowczo. – Skoro my sami potrafiliśmy się na to zdobyć, to każdy powinien być w stanie – dodałem i przycisnąłem wargi do czubka spoczywającej na mojej piersi głowy.

– Istotnie, chociaż nie chciałbym przebywać za długo w tym samym pomieszczeniu, co Weasley.

– Ja z takim Richardsonem czy Zabinim też nie, ale można się chociaż tolerować.

– Z Willem nie trzymam się jakoś bardzo. Po prostu obaj jesteśmy prefektami, no i mamy pewien układ.

– Masz na myśli to, że ci usługuje przy stole? Zresztą podobnie jak Andersen i jego chłopak, jakkolwiek mu tam na nazwisko.

– Anderson – poprawił mnie, sądząc po głosie najprawdopodobniej z uśmiechem, ale niestety nie widziałem w tej pozycji jego twarzy – i jego chłopak, Ian Collins są dość specyficzni.

– Ciężko nie zauważyć.

– Ale gdybyś ich zobaczył samych, nie przy mnie czy innych Ślizgonach, zauważyłbyś jak bardzo o siebie dbają.

– Póki o siebie dbają z dala od ciebie, życzę im wszystkiego najlepszego, serio. Bierzemy z Andersonem udział w tych samych zajęciach klubu pojedynku, więc można powiedzieć, że co nieco go poznałem. I przyznaję, że nie wydaje się zły. Ale potem przypomina mi się jak się do ciebie podwala.

– To był tylko taniec – westchnął cicho. – No i wtedy nie byliśmy razem.

Milczałem przez chwilę zażenowany. Miał rację.

– Okej, spróbuję tak się go nie czepiać – oznajmiłem niechętnie. – A właściwie to ich obu.

– Czepiałeś się też Iana? Kiedy? Bo Paula to pewnie cały czas terroryzowałeś w czasie zajęć.

– Nie moja wina, że nie potrafi odeprzeć moich zaklęć ofensywnych.

Blondyn podniósł głowę i spojrzał na mnie powątpiewająco.

– No co? Taka prawda.

To że walcząc z nim naprawdę daję z siebie wszystko, to nie zbrodnia. W końcu tylko tak mogę doskonalić swoje umiejętności, a po to właśnie dołączyłem do tego klubu.

– Niech ci będzie – powiedział z przekąsem i wzruszył ramionami. – Lepiej mi powiedz, gdzie masz różdżkę? Zostawiłem swoją w salonie, a potrzebuję rzucić małe zaklęcie.

– Trzymam ją w spodniach.

I Draco rzucił się na brzeg łóżka, nie przejmując się opadającymi mu z bioder spodniami, które ledwo zakrywały jego jasne pośladki, kiedy przechylił się i sięgnął po moje własne. Podziwiałem ten widok, dopóki z tryumfalną miną nie wrócił do pozycji siedzącej, by podać mi moją różdżkę ze słowami:

– Wyczyść nas.

– Zwykłe chłoszczyść wystarczy? – spytałem niepewnie. Nigdy nie używałem zaklęć, by po sobie posprzątać.

– Hmmm…

– Może jednak skorzystamy po ludzku z prysznica?

– Nie chce mi się wychodzić z łóżka – odparł spokojnie.

– To cię zaniosę, leniu – rzuciłem żartobliwie, a Draco zaświeciły się oczy, jakby mój pomysł spotkał się z wielką aprobatą z jego strony.

– W takim razie niech będzie… Prysznic czy wanna?

– Skoro nie chce ci się wstać, to pewnie tym bardziej nie będzie ci się chciało stać przez dobre piętnaście minut.

– Jak ty mnie dobrze znasz. – Uśmiechnął się, ściągając z siebie bluzę i ciemną koszulkę. Mimowolnie zlustrowałem jego nagą pierś.

– Prezentujesz się teraz o wiele lepiej – palnąłem, nim zdążyłem ugryźć się w język.

Draco posłał mi ostrzegające spojrzenie, jednak nie przestał się rozbierać i już po chwili siedział na łóżku nagi, jak go natura stworzyła.

– A tobie trzeba pomóc?

– Dam sobie radę – mruknąłem, lekko zakłopotany. Tak się skupiłem na oglądaniu jego poczynań, że zapomniałem, że sam wciąż miałem na sobie kilka rzeczy.

– Eeeh, jak z małym dzieckiem – westchnął, podchodząc do mnie na czworakach i zabierając się za odpinanie mojej szaty. Nie zamierzałem się sprzeciwiać. Wręcz przeciwnie, wykorzystałem ten czas, by lepiej się mu przyjrzeć. Choć w sumie w łazience będę miał na to sporo czasu, bo na szczęście miałem dziś na sobie soczewki. Amber też będę musiał raz jeszcze podziękować za to, co dla mnie zrobiła.

Dopiero po chwili zauważyłem, że Draco nie rozbierał mnie, tylko przyglądał mi się uważnie, z delikatnym rumieńcem.

– Co jest? – spytałem, unosząc lekko jedną brew.

– Nic – burknął i ściągnął ze mnie szatę. Żeby to zrobić musiał się jeszcze bardziej do mnie przysunąć, co z premedytacją wykorzystałem, żeby go pocałować lekko. Chłopak prychnął oburzony. – Ślizgońskie zagranie…!

– W twoich ustach to chyba komplement – odparłem zaczepnie, po czym oswobodziłem ręce z rękawów szaty i koszuli. Zanim zdążył cokolwiek odpowiedzieć, chwyciłem go mocno w pasie (co spotkało się z jego zaskoczonym krzykiem) i wstałem, niosąc go do łazienki wiszącego na moim ramieniu.

~*~*~*~