Rozdział 38 - Harry

Taira  - dziękujemy bardzo za komentarz ^^ Też niejednokrotnie zastanawiałyśmy się nad sprawą komentarzy, ale naprawdę nie możemy wydumać, gdzie leży problem... Choć ja przypuszczam, że to po prostu ludzie są coraz bardziej leniwi. Przynajmniej niektórzy. Martwi mnie trochę ta niezgodność, o której wspomniałaś, ale jednocześnie nie jestem zaskoczona, że coś takiego się pojawiło, bo naprawdę wiele razy poprawiałyśmy/zmieniałyśmy te rozdziały.
Merlinie, kończymy właśnie pisanie ich od nowa - został nam jeszcze tylko jeden i wreszcie będziemy mogły pójść z historią do przodu zamiast kręcić się w kółko... Wybacz, Yunoho, że skazałam Cię na półtoraroczne męczarnie związane z poprawianiem prawie 40 rozdziałów, jak i użeraniem się ze mną, bo oczywiście wszędzie musiałam znaleźć coś, co mi się nie podobało. Od dziś chyba ustanowię swoją dewizą życiową zdanie: "nigdy nie zawracaj, tylko brnij do przodu"... xD W każdym razie, opowiadanie to z pewnością doczeka się swojego zakończenia, nie musisz się o to martwić, Taira. Za bardzo je kochamy, by je porzucić <3

~*~*~*~

– O–ojcem chrzestnym…? – spytał niedowierzająco Ron, otrząsając się z szoku. – Żartujesz, prawda? To prawie tak samo dziwaczne jak pomysł, że jest jego kochankiem! – Wykrzywił usta z odrazą. – Kto powierzyłby w jego ręce swoje dziecko?

Ze zdziwieniem zauważyliśmy, jak mina Ignissa tężeje.

– Jak widać, jednak ktoś to zrobił – stwierdził oschle, zaskakując nas tym trochę. Zaraz jednak jego głos złagodniał. – I to nie tylko rodzice Draco. Dumbledore również, skoro pozwala mu uczyć w szkole.

– Och, racja – mruknęła Ginny. – Ale to jednak co innego, w końcu tak naprawdę nie ma z nami większego kontaktu.

– Ale spędzacie pod jego opieką większość roku. Oczywiście, nie tylko jego, ale jednak. Poza tym znacie tylko jedno oblicze Severusa.

– W sumie, może to nie jest aż takie nieprawdopodobne – odezwała się Hermiona z lekko zamyślonym wyrazem twarzy. – To nie nowość, że Snape traktuje Malfoya ulgowo. Od samego początku wyraźnie go faworyzował, nawet bardziej niż innych Ślizgonów.

– Właściwie, to nawet mi ulżyło – stwierdził Ron. – Może w końcu skończą się moje koszmary o nich dwóch. – Wzdrygnął się z wyrazem obrzydzenia na twarzy. – Naprawdę… Bleee…

– Sam jesteś sobie winny. To ty wyskoczyłeś z tym pomysłem. – Ginny zmarszczyła nos, najwyraźniej również mając przed oczami coś, czego nie chciała widzieć. Jeśli o mnie chodziło, wizja tej dwójki razem sprawiała, że czułem, jakby mój żołądek ściskał się i wywracał do góry nogami.

– A mnie dziwi, że o nich śnisz. – Ig spojrzał psotnie na Rona. – Czyżbyśmy o czymś nie wiedzieli?

– C–co…? O czym ty… – Niebieskie oczy rozszerzyły się z przerażenia. – Nie! Nawet tak nie żartuj! Nie jestem homo… Zresztą nie wiem, czy zauważyłeś, że ja ich obu nienawidzę. Jakbym mógł się w takim razie zakochać – ledwo wydusił z siebie to słowo, po czym dodał z odrazą – w którymś z nich?

– Wbrew pozorom granica między miłością i nienawiścią jest bardzo cienka – stwierdził rzeczowo z miną niemal jak Hermiona, gdy udziela nam jednego ze swoich „wykładów”. Kiwał przy tym głową, jakby sam sobie przytakiwał. – Przynajmniej tak często jest w filmach i książkach – dodał lekkim tonem, spoglądając na mnie w trochę dziwny sposób. – Prawda, Harry?

Zdrętwiałem i spojrzałem na przyjaciela z mieszaniną zdziwienia i jakiegoś niewytłumaczalnego niepokoju.

– A skąd ja mam to wiedzieć? – spytałem powoli, zastanawiając, się o co mu chodzi. Czy on sugerował…? Nie. Nie, na pewno nie. Ja z pewnością nienawidzę Malfoya.

– Przecież wychowałeś się u mugoli, no nie? Z pewnością oglądałeś jakieś filmy albo czytałeś książki – wyjaśnił, przyglądając mi się wciąż z tym nieodgadnionym wyrazem twarzy. Jednak to wystarczyło, bym się rozluźnił.

– Och, nie wiem. Nie oglądałem za wiele, nie mówiąc o czytaniu… – Wyjaśniłem, ale zaraz dodałem: – Choć wydaje mi się, że w serialach, które ciotka Petunia tak często ogląda, faktycznie było coś takiego.

– A tak w ogóle to, czym są te „filmy”? – Ciche pytanie Ginny skupiło na niej naszą uwagę.

– Nie wiesz? – spytał zdziwiony Ron, a w jego głosie wychwyciłem nutę zadowolenia. Zawsze lubił imponować siostrze, pomyślałem, unosząc kącik ust w lekkim uśmiechu.

– A skąd mam niby wiedzieć? – Nachmurzyła się Ginny, rumieniąc się lekko.     

– Ron, chciałabym ci przypomnieć, że gdybyśmy kiedyś z Harrym ci tego nie wyjaśnili, sam też byś nie wiedział – zauważyła Hermiona nieco uszczypliwie. Czy mi się wydawało, że mocniej objęła siedzącą na jej kolanach Ginny?

– Ale nie zmienia to faktu, że ja wiem, a ona nie – burknął Ron. Zabrzmiał jak obrażone dziecko. Uśmiechnąłem się mimo woli. Uwielbiałem te chwile z przyjaciółmi, gdy nie musieliśmy martwić się żadnymi poważnymi problemami, tylko spieramy się o różne błahostki… Nagle znów pomyślałem o Syriuszu. Chciałbym móc z nim porozmawiać…

– Harry? – Mrugnąłem, powracając myślami do rzeczywistości. Spojrzałem pytająco na Rona. – Co jest? Wyglądasz na przybitego. – Spojrzał na mnie zaniepokojony.

– Jeśli cię coś martwi, Harry, wiesz, że możesz nam wszystko powiedzieć…

– Wiem, wiem, nie musisz mi tego powtarzać. Po prostu pomyślałem, że chciałbym pogadać z Sy… z Syriuszem – przyznałem cicho, nie patrząc na przyjaciół.

Przez chwilę wszyscy milczeli.

– Hermiono, nie masz może na swoim laptopie jakichś filmów? Moglibyśmy coś sobie obejrzeć któregoś wieczoru.

– Mam ich całkiem sporo, więc nie ma problemu. Możemy być nawet nieco wybredni. Z rodzicami często oglądamy różne rzeczy, a w razie co mam nawet jakieś seriale. Oczywiście wszystko zależy od tego, czy znajdziemy czas. W tym roku musimy się szczególnie przyłożyć do nauki.

Odpowiedział jej grupowy jęk.

– Przecież owutemy są dopiero w przyszłym roku! – zawołał zrozpaczony Ron.

– Właśnie, w dodatku jest dopiero początek roku. Daj nam się na razie przyzwyczaić do myśli, że znów trzeba się uczyć – dołączyłem do protestu przyjaciela.

– Jestem pewna, że wszyscy znajdziemy godzinę czasu na obejrzenie filmu i nie zaszkodzi to naszym ocenom – poparła nas Ginny. – Zawsze przecież możemy najpierw odrobić zadania domowe, a dopiero później zabrać się za filmy.

– Albo obejrzelibyśmy coś w weekend, kto powiedział, że musi to być środek tygodnia? – wtrącił Ig, a Hermiona wyraźnie zaczęła się łamać.

– Proszę, Hermi. – Ginny złożyła dłonie i spojrzała błagalnie na Hermionę.

Przez chwilę Herm patrzyła nieugięcie na Ginny, ale w końcu uległa.

– No dobrze. Chyba macie rację… ale nie myślcie, że wam odpuszczę. Sami nigdy nie zadbalibyście o swoje oceny, więc muszę was trochę przycisnąć – ostrzegła, patrząc na nas twardo. Jęknęliśmy zgodnie i wymieniliśmy z Ronem męczeńskie spojrzenia.

– Ona tak zawsze? – spytał Ig konspiracyjnym szeptem, pochylając się w stronę mnie i Rona, patrząc z ukosa na Herm.

– Od pierwszej klasy – przyznałem cicho z westchnieniem, kręcąc głową. – Jakby jeszcze nie pojęła, że my naprawdę nie jesteśmy orłami w nauce jak ona…

– Ej! Wiecie, że tu wszystko słychać? – spytała ze słyszalną urazą w głosie i zmrużyła gniewnie oczy.

– Nie powiedziałem przecież nic złego…

– O, tu jesteście! Ron! Harry! O, i Ginny, jak dobrze! – Usłyszałem za swoimi plecami znajomy głos, po czym poczułem klepnięcie w ramię. W następnej chwili opierając ręce na szczupłych biodrach, stanęła przed nami Katie Bell. Siódmoklasistka była ostatnią, która została ze składu naszej drużyny z czasów, gdy do niej dołączyłem. – Rany, cały dzień próbowałam was złapać, ale ciągle mi uciekaliście.

– A co, coś się stało? – spytałem zdziwiony. Wątpiłem, by szukała mnie z powodu plotek. Nie obchodziło ją raczej moje życie prywatne. Przez tyle lat spotykaliśmy się na treningach, w salonie czy bibliotece, a i tak naszym jedynym tematem rozmów był quidditch.

– Ty się jeszcze pytasz!? – Popatrzyła na mnie z niedowierzaniem. – Człowieku! Leci nam już drugi tydzień września. Oficjalnie zaczął się sezon quidditcha. Muszę zorganizować nabór, a wy mi w tym pomożecie – oznajmiła, patrząc na nas pewnie. Odwzajemniłem się zdziwionym spojrzeniem, a Ron palnął:

– Ale przecież to ty jesteś kapitanem. Nie dasz sobie rady sama?

– Och. Z samą organizacją jasne, że tak – machnęła niedbale ręką – ale jesteście mi potrzebni w wyborze zawodników. Wiecie, trzeba ich przetestować. Pomyślałam, że moglibyśmy na próbę zagrać. Musimy sprawdzić, jak sobie radzą z piłkami, a przecież bez was nie miałoby to większego sensu. Wywiesiłam ogłoszenie, że zaczynamy w tę środę o siedemnastej. Mam nadzieję, że nie zdążycie do tego czasu złapać żadnego szlabanu, co? – Niby żartowała, ale powiedziała to takim tonem, jakbyśmy nie robili nic innego, tylko łapali kolejne szlabany… Co zaraz powtórzyłem na głos.

– Oj, Harry. Wiesz przecież, że nie o to mi chodziło – odparła zniecierpliwionym głosem, przewracając oczami. – Ale sam musisz przyznać, że nie jesteście święci. Zresztą znając twoje stosunki ze Snapem, nie uważasz, że mogę się o to nieco martwić?

– Dzięki… Jakbym go prosił o to, żeby mnie nienawidził – mruknąłem urażony.

– Rany, co cię dziś ugryzło? Jesteś strasznie drażliwy. Ech, no nieważne. W każdym razie, mogę na was liczyć, prawda?

– Jasne. A właśnie, Katie, ja też będę testowana czy nie? Skoro byłam w zeszłym roku na rezerwie…

– A, taak. – Podrapała się po policzku, uciekając wzrokiem w bok. – Nie liczę co prawda, że zwerbujemy nie wiadomo jak niesamowitych graczy, ale nie chcę, żeby wyszło tak, że najpierw obiecuję ci miejsce w drużynie, a później… No wiesz. – Zrobiła nieokreślony ruch ręką.

– Jasne, rozumiem – zapewniła Ginny, starając się ukryć smutek, co niezbyt jej wyszło.

– Naprawdę cię przepraszam. Z chęcią obiecałabym ci już teraz, że zagrasz w pierwszym składzie, poważnie. Obiecuję, jeśli będę mieć jakiekolwiek wątpliwości z wybraniem ścigającego to, ty będziesz miała pierwszeństwo.

– Wiesz, w sumie zastanawiałam się jeszcze, czy nie startować w tym roku na pałkarza…

– Jasne, nie ma sprawy – zapewniła, posyłając jej życzliwy uśmiech. – Omówimy to dokładnie w środę, dobrze?

– No… okej. – Ginny odwzajemniła gest.

– Dobra, to ja lecę, nie będę wam dłużej przeszkadzać w nauce. – Wyszczerzyła się, słysząc nasze niezadowolone pomruki. – Właśnie tego po was oczekiwałam – zakpiła. – Początek roku a wy już z takim zapałem zabieracie się do nauki.

– Oj, zamknij się – jęknął Ron. – Z własnej woli w ogóle bym nie tknął tych podręczników.

– I dlatego właśnie ja muszę was do tego zaganiać – oznajmiła Herm.

Westchnąłem ciężko i podobnie jak przyjaciele, zabrałem się do nauki.

~*~

Środowa pogoda była wręcz idealna na trening. Ciepły wietrzyk przyjemnie chłodził, ale nie przeszkadzał w lataniu. Niebo przysłaniała cienka warstwa chmur, dzięki czemu słońce nie raziło w oczy. A w powietrzu panował prawdziwy tłok.

Na nabór przyszła masa ludzi. W zeszłym roku nie szukaliśmy ludzi, więc wszyscy, którzy chcieli spróbować swoich sił w zeszłym roku, jak i tegoroczni drugoklasiści zebrali się dziś na boisku. Po przeliczeniu okazało się, że oprócz mnie, Katie, Rona i Ginny przyszły dwadzieścia trzy osoby. Katie była wniebowzięta. Z czasem jednak dobry humor ją opuścił. Po dwudziestu minutach została już tyko dziewiątka. A do końca wytrwała trójka, która została przyjęta do drużyny. Ritchie Coote i Jimmy Peakes zostali pałkarzami, a Ginny i Demelza Robins dołączyły do Katie. Nie był to zbyt udany nabór. Nie znalazł się nikt na tyle dobry, byśmy mieli chociaż jednego rezerwowego. Nawet osoby, które dołączyły do głównego składu, nie przejawiały talentu do gry. Zapowiadał się ciężki rok. Całe szczęście, że w tym roku pierwszy mecz należy do Ślizgonów i Krukonów. Mamy czas, by podszkolić nowych członków. I skoordynować ze sobą nasze ruchy.

Po ustaleniu składu, Katie zarządziła koniec spotkania i rozeszliśmy się do szatni, a później każdy w swoją stronę. Wbrew pozorom byliśmy zmęczeni i obolali. Spędziliśmy na miotłach ponad trzy godziny, grając krótkie mecze. Dodatkowo dzięki nieumiejętnym pałkarzom i ścigającym, kilka razy oberwałem kaflem… Od własnej drużyny. Na szczęście takich „zdolnych” Katie odsyłała od razu. Mam nadzieję, że Ritchie, Jimmy i Demelza szybko się uczą, bo chciałbym, żeby w tym roku Gryfoni zgarnęli puchar domów. W zeszłym roku puchar powędrował do , o dziwo, Puchonów, ale w tym roku postaramy się go odzyskać. O ile znów pod koniec roku nie stracę masy punktów i zapału do gry… Po ataku Voldemorta na Ministerstwo i śmierci Syriusza… nie szło mi zbyt dobrze podczas meczów, byłem rozkojarzony. Ale w tym roku dam z siebie wszystko. Wciąż nie do końca pogodziłem się z jego śmiercią. Raz po raz nachodzą mnie wspomnienia z tamtej bitwy i mam wyrzuty sumienia. Prawdopodobnie nigdy nie uda mi się całkowicie od tego wszystkiego uwolnić. Ale nie obezwładnia mnie już ta sytuacja. Godziny spędzone w Pokoju Życzeń, a także zwyczajnie upływający czas pozwoliły mi się pozbierać do kupy…

Tylko czemu czuję się tak potwornie samotny?

~*~

W czwartek szkoła wciąż huczała od plotek, które ponownie ściągnęły na mnie uwagę większości uczniów. Dawno już się pogubiłem, w ilu związkach mnie umieścili oraz ile dziesiątek scenariuszy miało moje spotkanie z Fretką… A ileż wersji jego przyczyn i skutków wymyślili! Niektóre nawet zakładały, że niedługo zostanę ojcem dziecka jakiejś trzecioklasistki z Ravenclawu… I podczas gdy już dawno przestałem przejmować się, gdy słyszałem jakieś niestworzone historie na swój temat, tak nieco trudniej przychodziło mi ignorowanie komentarzy dziewczyn czy jak je określała Hermiona – moich „zwariowanych fanek”. Nie rozumiem, o co robią tyle szumu. No dobra, wyglądam nieco lepiej – a raczej dużo lepiej – ale po tylu latach powinny się już do mnie przyzwyczaić… Choć tak właśnie działają plotki – z kogoś, kogo na co dzień nie zauważano, robią nagle obiekt obserwacji.

Na szczęście jak zawsze minie kilka dni i wszystko ucichnie. Jakoś to przecierpię. Najważniejsze, że Fretka wciąż mnie unika, no i nie będę musiał znosić jego widoku na dodatkowych zajęciach, co z ulgą stwierdziłem, rozejrzawszy się po uczniach, którzy przyszli na pierwsze zajęcia klubu pojedynków. Choć było to niewielkie pocieszenie, patrząc na fakt, że zajęcia te prowadzili Snape i ten nowy Malfoy…

– Przypuszczam, że powinienem rozpocząć jakąś wspaniałą, pouczającą przemową opowiadającą o historii magicznych pojedynków, uroczystym charakterze tej sztuki, jej niebezpiecznych aspektach, a co za tym idzie także zasadach gry fair play... Ale nie chcę niepotrzebnie przedłużać, więc pozwolicie, że streszczę to wszystko w jednym zdaniu – macie mi się tu nie pozabijać.

Większość z nas spojrzała na profesora Malfoya z zaskoczeniem. Jedynie kilkoro uczniów, uśmiechnęło się pod nosem, a Snape prychnął kpiąco.

– Skoro nie ma tu pana Longbottoma, to myślę, że wszyscy możemy czuć się w miarę bezpieczni – zadrwił.

– Profesorze, prosiłbym bez takich komentarzy pod nieobecność głównego zainteresowanego – skontrował spokojnym tonem blondyn. – Dobrze, zacznę od krótkiego wyjaśnienia, co będziemy robili na dzisiejszych zajęciach. W związku z tym że mamy tu przedstawicieli zarówno różnych domów, jak i roczników, nim zaczniemy się pojedynkować, należy sparować was według posiadanych przez was umiejętności. Najpierw walczyć ze sobą będą losowo wybrane osoby z tego samego rocznika – dlatego każdego z was na wejściu prosiłem o wpisanie się na listę przy swoim roczniku. Na każdy pojedynek przeznaczam pięć minut. Jeśli w tym czasie nie zostanie wyłoniony zwycięzca, para ta będzie z sobą walczyć przez kilka najbliższych spotkań. W przypadku szybciej zakończonego pojedynku, osoby te zmierzą się z walczącymi którzy będą mieli taki sam status, co oni – zwycięzca lub przegrany. Będziemy próbować tak długo, aż każdy z was otrzyma przeciwnika o podobnym do waszego poziomie umiejętności. Jakieś pytania? Tak, panno…?

– Chang – dopowiedział za profesora dobrze mi znany głos, na dźwięk którego aż drgnąłem. Nie zauważyłem jej wcześniej. Ale nie powinienem się w sumie dziwić. Ciężko kogokolwiek wypatrzyć w tłumie kilkudziesięciu osób w jednakowych czarnych szatach… – Zdaje pan sobie sprawę, że taka metoda jest strasznie czasochłonna? Jest nas tu z pewnością ponad pięćdziesiąt osób. Jeśli liczyć po pięć minut na parę, to zajmie sto dwadzieścia pięć minut tylko pierwsza seria. A przecież trzeba będzie powtórzyć pojedynki tam, gdzie któryś z przeciwników okazał się silniejszy…

– Przegapiłaś jeden istotny szczegół, panno Chang. Jesteśmy z profesorem Snapem we dwóch, co oznacza, że dwie pary, a właściwie, według moich założeń, nawet cztery pary mogą toczyć pojedynek w tym samym czasie. Przy około dwudziestu ośmiu parach daje nam to zaledwie siedem pojedynków przy pierwszej selekcji, co zajmie zaledwie trzydzieści pięć minut.

– A co z osobami, które w pierwszej rundzie znajdą swoich partnerów? – padło pytanie z tłumu.

– Jako że dzisiejsze zajęcia są czysto organizacyjne, sparowane osoby będą mogły pójść do swoich dormitoriów.

– A nie będziemy mogli dokończyć swoich pojedynków? – drążył dalej ten sam głos.

– Będziecie mieli ku temu okazję już na następnych zajęciach, gdy tylko w swojej parze ustalicie, na które będziecie chodzić – wtorkowe czy czwartkowe.

– Profesorze Malfoy, a jeśli ktoś zostanie bez pary? – spytała jakaś drobna Krukonka, stojąca parę metrów ode mnie. Wyglądała na nie więcej niż trzynaście lat.

– Jeśli tak się stanie, w co osobiście wątpię, wtedy ja albo profesor Snape będziemy sparingpartnerami takiej osoby. Jeszcze jakieś pytania? – Odpowiedziała mu cisza. – Świetnie, w takim razie zaczynamy od siódmoklasistów. – Wziął do ręki listę obecnych na sali. – Richardson i Mason! Tomlinson i… Tomlinson?

– A kto dokładnie, profesorze? Bo jest nas troje – zawołał ze śmiechem jakiś chłopak.

– Lilly i Hollie Tomlinson! – doprecyzował, zachowując powagę, choć kilka osób zaczęło chichotać.

– Co was tak rozbawiło, panno Bizon, panno Briggs? – lodowaty ton Nietoperza momentalnie uciszył tłum. Jak ktoś taki jak on może się nadawać na ojca chrzestnego…? Nie pojmuję tego…

Malfoy podał jeszcze dwie pary, po czym rozpoczęły się pojedynki. Nie zdziwiło mnie specjalnie, gdy Richardson rozłożył swojego przeciwnika na łopatki w ciągu trzech minut. Z pozostałych trzech par, tylko jedna walczyła przez całe pięć minut dzięki czemu ustalona została pierwsza para – o dziwo nie były to tamte siostry. Dziesięć minut później nadeszła wreszcie moja kolej. Miałem walczyć z Cho… Nie podobało mi się to zbytnio. Czułem się niezręcznie, zwłaszcza że ostatnio rozmawialiśmy ze sobą chyba z rok temu… Na szczęście mieliśmy tylko walczyć. Przy tym raczej ciężko się rozmawia. Choć chyba tylko ja byłem tego zdania.

– Cześć, Harry – odezwała się do mnie jak gdyby nigdy nic, gdy tylko stanęliśmy naprzeciw siebie pośrodku naszego pola walki. – Dawno nie rozmawialiśmy.

Ukłoniliśmy się sobie.

– Nie podejrzewałem, że chcesz ze mną w ogóle rozmawiać.

– Daj spokój, to już dawne dzieje.

– Na miejsca! – zakomenderował Malfoy, a wszyscy walczący zaczęli odmierzać kroki. – Start! – W pomieszczeniu rozbrzmiało osiem głosów, a dosłownie sekundę później także głuchy łoskot, gdy Cho wylądowała na posadzce spetryfikowana. Przez chwilę patrzyłem na nią osłupiały, ale już po kilku sekundach cofnąłem zaklęcie i podszedłem, by pomóc jej wstać.

– Przecież pokazywałem ci w zeszłym roku, jak bronić się przed tym zaklęciem – zauważyłem, zawiedziony. Chwyciłem ją za ręce, stawiając do pionu. – Opanowałaś blokadę. Potrafiłaś także świetnie skontrować atak…

– Najwidoczniej znów potrzebuję twoich korepetycji – zasugerowała, mrugając zdecydowanie częściej, niż było to potrzebne.

– Wybacz, ale eee… raczej nie znajdę w tym roku na to czasu. Zresztą jeśli znów mam ci dawać korepetycje, tylko po to byś kilka miesięcy później wróciła do punktu wyjścia…

– Nie wrócę! Obiecuję. Tym razem na poważnie wezmę się do pracy…

– Nie słyszałaś? Harry powiedział, że nie znajdzie w tym roku czasu. I wcale mnie to nie dziwi. Harry potrzebuje też chwili odpoczynku, a oprócz treningów quidditcha i zaganiającej go do nauki Hermiony, ma w tym roku jeszcze więcej obowiązków jako prefekt, no i spotkania klubu pojedynków. A przed chwilą właśnie straciłaś szansę na bycie z nim w parze…

– Pytał cię ktoś o zdanie, Finnigan? – rzuciła wyraźnie niezadowolona Cho. Ja za to byłem wdzięczny Seamusowi. Ciężko mi było jej odmówić. Pewnie gdyby nie wkroczył w końcu bym jej uległ.

– Nie. Ale ty za to nie wiesz, kiedy się wycofać. Dałabyś spokój Harry’emu. Widzisz chyba, że twój pomysł nie przypadł mu do gustu, więc po co drążysz temat? Zresztą jeśli tak bardzo zależy ci na polepszeniu swoich umiejętności bojowych, to od tego właśnie są te zajęcia.

Cho zapowietrzyła się. Obrzuciła pogardliwym spojrzeniem Seamusa, zgromiła mnie wzrokiem, po czym obróciła się zamaszyście i odeszła.

Obaj patrzyliśmy za nią w szoku.

– Rany stary, współczuję ci. Chang może i jest ładna, ale też chyba szurnięta. Że też ona ci się kiedyś podobała…

– Daj spokój, nie jest taka zła. – Taa, oprócz tego, że najpierw mnie pocałowała, a później unikała, by na końcu powiedzieć, że przeprasza, ale jednak wciąż nie może zapomnieć o Cedriku… Kobiety. – Czekaj, skoro tutaj jesteś, to twój pojedynek też się już zakończył. Kto wygrał?

– Moja przeciwniczka. A szkoda, bo chciałem się z tobą zmierzyć, ale w takiej sytuacji nie będę miał okazji.

– Kiedyś na pewno się zmierzymy, a teraz chodźmy oglądać pozostałe walki.

Po skończeniu pierwszej rundy zostało wyłonionych dwanaście par. Dwadzieścia minut później kolejne pięć. Po trzeciej rundzie pozostało szesnaście osób bez pary, w tym ja.

W czwartej rundzie, wreszcie trafiłem na silniejszego przeciwnika, choć jego widok sprawił, że użyłem wszystkich swoich umiejętności, by go powalić na ziemię. To był jeden z tych kolesi, którzy tańczyli z Malfoyem. Jeden z tych, którzy go tak bezwstydnie obmacywali… Sam widok Andersona – dobrze sobie zapamiętam jego nazwisko – sprawił, że zapłonął we mnie gniew. Niecałe cztery minuty później pomagali mu się podźwignąć z podłogi.

Wreszcie w piątej rundzie, znalazłem swojego sparingpartnera, choć i on nie wytrzymał całych pięciu minut. Richardson był jednak ostatnim kandydatem i choć obezwładniłem go kilkanaście sekund przed końcem czasu, profesor Malfoy oznajmił, że będziemy się ze sobą pojedynkować przez najbliższy miesiąc. Czyli do czasu zmiany partnerów, która odbywać się już będzie jedynie w grupce z danego dnia – wtorkowej lub czwartkowej.

Miałem cichą nadzieję, że Anderson będzie w tej samej grupie.

~*~

– Cześć, Harry! Co u ciebie? Kopę lat!

– Oj, nie przesadzaj. Przecież pisałem do ciebie niedawno.

– Ale mi wiadomości nie wystarczają… Wolę normalną rozmowę. A właśnie! Kompletnie zapomniałam cię o to wcześniej spytać. Jak znajomym ze szkoły podoba się twój nowy styl? Podooooba się, prawdaaaa? – spytała, przeciągając wyrazy w taki sposób, że oczami wyobraźni widziałem jej uśmiechniętą, pewną siebie minę. – Założę się, że twoje imię gości na ustach wszystkich dziewczyn w twojej szkole. A może też i paru chłopaków.

– Nie przesadzaj… Chociaż w sumie, w pewnym sensie masz rację. To jest czasem aż irytujące. Korytarzem nie mogę sobie spokojnie przejść, żebym nie słyszał choć jednego: „patrz, idzie tu”. Albo „kocham go” a ostatnio jeszcze pojawiło się: „jakie ciacho”...

– Haha! Powinieneś się cieszyć, że masz powodzenie.

– Tu raczej nie chodzi o powodzenie, a raczej o plotki o mnie, które krążą po szkole od kilku dni…

– Hm? Jakie plotki? Bo wiesz, jeśli robią z ciebie gorącego kochanka, napalonego ogiera albo jeszcze lepiej! – boga seksu…

– Przestań, błagam – syknąłem, rumieniąc się soczyście.

– No co, a może nie mam racji? A może wkurzają cię te plotki, bo wcale nie są zmyślone…? O. MÓJ. BOŻE. Czyżbyś naprawdę przespał się z kimś?! Nie… Nie zdradziłeś mnie, prawda? Powiedz, że mnie nie zdradziłeś!… Moje biedne serducho tego nie wytrzyma! Popełnię samobójstwo, jeśli prześpisz się z jakąś inną długonogą, piersiastą brunetką! – załkała teatralnie, a ja wywróciłem oczami. Ona naprawdę uwielbia dramatyzować. I całkiem zabawnie jej to wychodzi, przez co aż sam mam ochotę się powygłupiać.

– Nigdy bym cię nie zdradził, przecież wiesz. Zwłaszcza z kimś takim. Wolę blondynki, no ewentualnie blondynów – dodałem niby poważnie, dołączając się do gry przyjaciółki.

– Och, ty okrutny! Więc nie dość że muszę wyeliminować wszystkie blondynki z twojego otoczenia to blondynów także…? CZEKAJ MOMENT. Czyli że muszę się przefarbować na blond, żebyś mnie wybrał?! A niech to… dopiero co byłam u Suz, by mi podcięła włosy, a teraz znów muszę się umawiać na wizytę, by mnie przefarbowała…

– Wiesz… Nie wydaje mi się, żeby to był dobry pomysł. Nawet ja mogę stwierdzić, że najładniej ci w ciemnych włosach.

– Więc kochasz mnie nawet mimo tego że jestem szatynką?

– Tak, tak – zapewniłem, uśmiechając się lekko. – A teraz już kończę.

– Nie, nie! Poczekaj! Jeszcze tylko chwila…

– Amber…? Coś się stało? – spytałem zdziwiony. Brzmiała teraz zupełnie inaczej niż zazwyczaj. Tak jakby była niepewna. A ona nigdy się nie wahała…

– Harry… wiesz, ja… ja…

– Tak? – Zmarszczyłem lekko brwi, wyczekując tego, co ma mi do powiedzenia. Zacząłem się denerwować.

– Nieważne jak bardzo cię kocham, nie przefarbuję się tylko po to, byś odwzajemnił moje uczucia. Wolałabym, byś pokochał mnie taką, jaką jestem… – Moje serce zaczęło bić w szaleńczym tempie, a z zaskoczenia nie byłem w stanie wydusić ani słowa. Ona tak na poważnie…? – Harry, bo wiesz, ja cię naprawdę kocham, ale wybacz… Nawet dla ciebie nie stanę się blondynką. To totalnie nie mój kolor! – zakończyła z przesadzoną pretensją w głosie, tym samym rozładowując napiętą atmosferę.

Zaśmiałem się zdezorientowany.

– Oj, Amber…

– Ty myślałeś, że ja tak na poważnie? Nie masz się, o co martwić – kocham cię jak przyjaciela. Tylko tyle. Słowo. I tak wiem, że nie miałabym u ciebie szans. Spokojnie możesz startować do tej swojej upragnionej „blondynki albo blondyna”. Będę trzymać za ciebie kciuki!

– Amber, ale ja tylko żartowałem…

– W takim razie mamy równie kiepskie poczucie humoru – stwierdziła, ściszając głos.

– Co…? O co ci teraz chodzi?

– Nic, nieważne już. Może kiedyś zrozumiesz. A jak nie, to może nawet i lepiej…

– Amber…?

– No dobra, to ja już kończę. Papatki, Harry. Trzymaj się tam. I mam nadzieję, że zobaczymy się w wakacje.

– Tak… Na razie… – odpowiedziałem skołowany, wsłuchując się w ciszę w telefonie.

~*~

Tydzień wlókł się niemiłosiernie, ale w końcu nastała sobota, a razem z nią pierwsze wyjście do Hogsmeade. Ja oczywiście musiałem zostać w zamku, ale dałem Ronowi trochę pieniędzy i obiecał mi kupić coś w Miodowym Królestwie. Przynajmniej tyle… O wiele bardziej wolałbym pójść tam z nimi i napić się piwa kremowego w Trzech Miotłach. Niestety, sam pozbawiłem się tej możliwości. Tak więc kiedy wybiła dziesiąta, pozostałem w zamku razem z pierwszo- i drugoklasistami oraz nielicznymi starszymi uczniami. Leżałem w pustym dormitorium, patrząc z irytacją w baldachim znajdujący się nad moim łóżkiem. Miałem czas najprawdopodobniej do obiadu, zanim wrócą moi przyjaciele. Całe pięć godzin dla siebie… Z którymi nie wiedziałem, co począć. Po wczorajszym treningu Katie ledwo się ruszałem i jakoś nie miałem dziś ochoty ponownie siadać na miotłę, nieważne, jak bardzo to lubiłem. Ledwo zszedłem dziś na śniadanie, podobnie zresztą jak pozostali z drużyny. Byłem tak wykończony, że nie miałem nawet siły na ćwiczenie animagii. Lecz tyrania Katie miała też swoje dobre skutki.
Herm zobaczywszy, że razem z Ronem i Ginny ledwo chodzimy, dała się ubłagać, byśmy odrabianie lekcji przełożyli na weekend, a wolny piątkowy wieczór wykorzystali na oglądanie filmów. Pozbyliśmy się z pokoju Seamusa, Deana i Neville’a, po czym rozłożyliśmy się na połączonych łóżkach (moim i Rona) i zaczął się seans. Kwadrans zajęło nam ustalenie, co obejrzymy. W końcu stanęło na jakimś filmie animowanym, jednak tak się nam spodobało, że później poleciał drugi i trzeci (który razem z nami obejrzeli pozostali chłopacy z pokoju), aż w końcu Hermiona, z wyraźnym żalem zarządziła koniec, jako że zbliżała się cisza nocna. Dziewczyny poszły do siebie, Ig zasnąwszy podczas ostatniego filmu, spał sobie w najlepsze pod moją kołdrą, a ja i reszta chłopaków jeszcze jakiś czas po ułożeniu się w łóżkach, rozmawialiśmy przyciszonymi głosami. Wkrótce i ich zmorzył sen. A ja, choć byłem tak strasznie zmęczony tylko przewracałem się z boku na bok, nie mogąc zasnąć. Wreszcie nie mając nic ciekawszego do roboty, zacząłem przyglądać się śpiącemu obliczu Iga. Wyglądał kompletnie inaczej niż za dnia. Bez swojego nieodłącznego uśmiechu wydawał się dużo poważniejszy. Patrzyłem się na niego chyba przez kilka minut, czując jak powoli ogarnia mnie senność. Powieki zaczęły mi ciążyć, ale wzrok wciąż miałem utkwiony w jego twarzy. W pewnym momencie zacząłem się na pół świadomie zastanawiać czy to wciąż rzeczywistość, czy może już śpię. Do mojego zamroczonego umysłu dotarło wspomnienie podobnej do obecnej sytuacji. Wtedy też leżał obok mnie Igniss. Tylko że trzymałem go w ramionach… o tak, właśnie tak jak teraz. Nie… coś jeszcze tu nie pasowało… No tak… To nie był Ig, a raczej był tylko na początku. Później trzymałem w ramionach jego… Patrzyłem wtedy na blond włosy rozsypane na poduszce… Dokładnie jak teraz… Tak… Wystarczy odrobina wyobraźni…

Jeszcze przez kilka sekund walczyłem z sennością, lecz w końcu całkowicie się jej poddałem i przytulając się do ciepłego ciała leżącego obok mnie, zapadłem w głęboki sen.

Podniosłem się gwałtownie do siadu. Wspomnienie o moich wczorajszych wyobrażeniach sprawiło, że serce zabiło mi szybciej. Merlinie… Ja już naprawdę zwariowałem. Wcześniej to była tylko głupia poduszka, teraz Igniss… aż boję się pomyśleć, jaki będzie kolejny etap moich chorych fantazji…! Nie, dość tego. Muszę przestać myśleć o takich głupotach. I koniecznie muszę wyjść z sypialni. Wiem. Ostatnio nie miałem za wiele czasu na animagię, więc teraz była idealna okazja by to nadrobić. Przynajmniej nie ryzykowałem kolejnym szlabanem za włóczenie się po zamku po ciszy nocnej. Bo nawet prefektowi nie udzie na sucho chodzenie po korytarzach o pierwszej w nocy, w końcu przekonałem się o tym na własnej skórze. A teraz nikt nie mógł mi nic zrobić, nawet jeśli spędzę tam nie wiadomo ile godzin. A przy okazji będę mógł się trochę przespać przed nocnym dyżurem (wizja spania w moim łóżku niezbyt mi się teraz widzi). Na szczęście udało mi się ubłagać Hermionę, żeby zamieniła się ze mną… Gdyby się nie zgodziła, nie wiem, czy dotrwałbym do końca swojej zmiany, nie wszczynając przy okazji bójki. Poważnie, jak dyrektor mógł sparować mnie z Malfoyem? Zwłaszcza, że ostatnio jest jeszcze bardziej wkurzający! Niby już nie rzuca obelg pod moim adresem ani mnie nie zaczepia, ale sposób w jaki mnie ignoruje jest tysiąc razy bardziej irytujący niż kąśliwe uwagi. Momentami tak mnie nosi, że sam staram się go sprowokować, jednak on w ogóle nie zwraca na mnie uwagi! Na początku byłem zadowolony. Naprawdę się cieszyłem, że w końcu mam spokój, ale ta jego obojętność kłuje mnie bardziej od zwyczajowej uszczypliwości. Tylko Malfoy potrafi kogoś obrazić bez kiwnięcia palcem w bucie… Głupia Fretka!

Wszedłem do sali i machinalnie podszedłem do rozłożonego na środku materaca. Próbowałem się pozbyć z głowy Malfoya i skupić na tym, po co tu przyszedłem. Zamknąłem oczy i po raz kolejny spróbowałem wsłuchać się w swoje wewnętrzne ja. Po tylu miesiącach bez żadnych efektów, już mi się chciało tym rzygać. Naprawdę wątpiłem, czy kiedykolwiek uda mi się coś osiągnąć, skoro książka tak naprawdę nic mi nie dawała. A niestety była to moja jedyna pomoc. W bibliotece nie było żadnych książek o animagii (przypuszczam, że jeśli kiedykolwiek tam takie były, to zniknęły dzięki Huncwotom…), nie mogłem poprosić Hermiony o pomoc ani nawet profesora Lupina, bo nie mam pojęcia nawet, gdzie on jest. Dumbledore wysłał go gdzieś niedługo po bitwie w ministerstwie. Zresztą nie wiem, czy w ogóle zgodziłby się mi pomóc. Z tego co wiem, nie popierał tego, gdy tata, Syriusz i Pettigrew ćwiczyli.

Uch, nie myśl o tym. Skup się, Potter, skup się. Twoje wewnętrzne ja.

Zamknąłem oczy i uspokoiłem oddech. Przypominało mi to medytację podczas lekcji wróżbiarstwa… Zawsze wtedy zasypiałem, zresztą tak samo jak wszyscy inni…

I tym razem nie było inaczej.

~*~

Dwie godziny później zirytowany zatrzasnąłem za sobą drzwi do Pokoju Życzeń. Znów to samo. Zasnąłem! Przynajmniej sen miałem przyjemny, choć moja erekcja zniknęła w tej samej chwili, gdy pojawił się gniew… Nie, dosyć tego. Nie ma sensu dłużej tego ciągnąć. Tyle razy już próbowałem i za każdym razem kończy się tym, że zasypiam. Pewnie nie jest mi pisane być animagiem. Podobno nie każdy czarodziej potrafi to zrobić. Ja najwyraźniej nie należę do grona szczęśliwców. A podobno jestem taki potężny, że aż sam Voldemort się mnie boi… Najwidoczniej mnie przeceniają. Tak naprawdę do tej pory miałem po prostu szczęście i tyle! Rany! Po co ja w ogóle tyle się z tym męczyłem? Powinienem dać sobie spokój już po pierwszym przeczytaniu tej cholernej książki. „Animagia – szybko i łatwo”. Phi! Dobry żart, serio! Ale się uśmiałem. Co za kretyn napisał ten chłam? Już więcej idzie zrozumieć z nawiedzonych gadek Trelawney! Zmarnowałem tylko czas…

Choć z drugiej strony przynajmniej na początku naprawdę wierzyłem, że uda mi się zbliżyć w ten sposób do Syriusza i ojca. Świadomość, że tak jak oni w tajemnicy przed wszystkimi mogę nauczyć się jak zostać animagiem podnosiła mnie na duchu. Nie, to nie był wcale zmarnowany czas. I w sumie… może jednak nie wszystko jeszcze stracone? Im nauka zajęła podobno wiele miesięcy, nawet całe lata, o ile dobrze pamiętam. Ja zacząłem niecałe pół roku temu… więc istnieje szansa, że jeszcze uda mi się to osiągnąć. Może nawet zdołam w końcu porozmawiać z profesorem Lupinem? Tak, nie mogę tracić wiary.

Poczułem, jak irytacja i zrezygnowanie powoli rozmywają się, a zamiast nich pojawia się nikła nadzieja. Zatrzymałem się i zacisnąłem dłonie w pięści, obiecując sobie, że dam radę.

Stałem tak przez chwilę zastanawiając się, czy może jednak był jeszcze jakiś inny sposób, o którym do tej pory nie pomyślałem, a który mógłby pomóc mi w nauce. Nic jednak nie przychodziło mi do głowy (no może prócz spytania McGonagall, ale od razu odrzuciłem tę opcję, ona z pewnością nie pomogłaby mi w nauce, nie jeśli miało to być nielegalne). Mój zapał nieco zmalał, ale starałem się to zignorować. By odwrócić swoją uwagę, rozejrzałem się po korytarzu. Znajdowałem się mniej więcej w połowie drogi do wieży, niedaleko łazienek… Nagle do głowy przyszedł mi kolejny pomysł na wypełnienie wolnych godzin.

~*~

Odetchnąłem z przyjemnością, zanurzając się w ciepłej wodzie. Pomieszczenie wypełniała para wodna i przyjemny zapach owocowego płynu do kąpieli. Łazienka prefektów była dokładnie taka, jaką ją zapamiętałem. W końcu mogłem jej legalnie używać, więc czemu miałbym nie skorzystać z okazji na relaks w środku dnia? W dodatku o tej porze z pewnością nikt mi nie będzie przeszkadzał.

Zamknąłem oczy i oparłem głowę o brzeg wanny. Leżałem tak przez parę minut, nie myśląc o niczym konkretnym, rozkoszując się ciepłem, zapachem wiśni i… wspomnieniem blondwłosej postaci z mojego niedawnego snu.

Jęki odbijały się echem od kamiennych ścian, przyprawiając mnie o dreszcze. Woda falowała poruszana kołysaniem zanurzonych w niej rozpalonych ciał. Czułem dłonie zaciskające się na moich ramionach, gorący oddech na policzku i… Och! Tak cudowną jedwabistą, gorącą ciasnotę obejmującą mój członek. Szczupłe nogi zaciskały się kurczowo na moich biodrach. Ciało pode mną wygięło się mocno do tyłu, kładąc na brzegu ogromnej wanny i zacisnęło się jeszcze mocniej wokół mojego penisa, doprowadzając mnie na szczyt.

Ostatnie, co pamiętałem ze snu to moje imię wyszeptane przez blondwłosą postać.

~*~

To chore. Całkowicie i totalnie powalone. Tak nieprawdopodobne jak to, że Ronowi podoba się Ślizgonka, a jednak…

To już niemal trzy tygodnie, jak Malfoy zaczął mnie ignorować. Trzy cholerne tygodnie, podczas których myślałem o nim chyba codziennie. I, ku mojemu przerażeniu, doszedłem do wniosku, że… brakuje mi naszych kłótni. O ironio… W życiu bym nie pomyślał, że w Hogwarcie może być tak nudno. A przecież doskonale pamiętam, jak jakiś miesiąc temu myślałem: „W końcu nie muszę oglądać jego twarzy. Po tylu latach nareszcie mamy spokój! Może nawet raz na zawsze skończą się wredne docinki, kłótnie i prowokacje. Tak, to zdecydowanie może nam wyjść na dobre.”. Jak widać, mi jednak nie wyszło na dobre. Zupełnie, jakby to właśnie Malfoy zapewniał mi przez te wszystkie lata rozrywkę.

Niepojęte? Fakt. A mimo to zdaje się, że prawdziwe.

W dodatku ostatnio jestem jeszcze strasznie poirytowany. Czasem nawet ćwiczenia niewiele mi dają. Kiedy tylko widzę Malfoya, coś zaczyna się we mnie gotować. Myślę tylko o tym, jak zwrócić na siebie jego uwagę. Jednak nieważne, jak bardzo staram się go sprowokować, ten idiota w ogóle nie zwraca na mnie uwagi! A gdyby tego było mało, ostatnio zaczęły mnie jeszcze dręczyć wyrzuty sumienia. Za to, że go pobiłem. Zarówno podczas mistrzostw świata, jak i na początku września. Dotarło do mnie z całą mocą, że zaatakowałem go właściwie za nic. Zachowałem się prawdopodobnie gorzej niż on kiedykolwiek. Nieważne, jak bardzo starałem się zdusić te wszystkie uczucia, one wciąż wypływały na wierzch mojej świadomości. W pewnym momencie doszło do tego, że nie wiedziałem, czego chcę bardziej – żebyśmy znowu zaczęli się kłócić czy go przeprosić.

I teraz, przemierzając opustoszałe korytarze, znów nad tym rozmyślam. To chyba zakrawa na obsesję… A jednak nie potrafię przestać! I chyba jedynym sposobem na uwolnienie się od tego, jest zmuszenie Malfoya do rozmowy ze mną. Gdyby tylko nie kręcili się ciągle wokół niego inni Ślizgoni…

Jak na zawołanie, kilkanaście metrów przede mną, dostrzegłem wychodzącego zza rogu samotnego Malfoya. Niewiele myśląc, rzuciłem się do przodu z postanowieniem, że tym razem zrobię wszystko, by zwrócił na mnie uwagę, nawet jeśli miałbym go zatrzymać siłą.

Muszę z nim porozmawiać, bo oszaleję!

~*~*~*~