Rozdział 18 - Harry

Zastanawia mnie, czy niektórzy (bo, ku mej ogromnej radości, znalazło się też kilka osób, które jednak to wiedzą) zdają sobie sprawę, że to opowiadanie ma dwie autorki? W zależności od opowiadającego się zmieniamy. I tak jak pod rozdziałami autorstwa Yunohy są czasem jakieś komentarze, tak pod moimi ostatnimi czasy są pustki. Powtórzę to, co powiedziała jakiś czas temu Yunoha - dopóki nie powiecie, co wam się podoba, a co nie, będziemy popełniały te same błędy, z marną szansą na jakikolwiek rozwój naszego warsztatu literackiego, jak i tego opowiadania. Mam nadzieję, że choć jedna osoba to przeczyta i weźmie pod uwagę. To tyle.

~*~*~*~

W końcu nadszedł dzień mistrzostw. Wszyscy wstaliśmy przed siódmą rano,  by ze wszystkim zdążyć. Oczywiście nim wyruszyliśmy, pani Weasley co najmniej dziesięć razy sprawdzała, czy wszystko spakowaliśmy. Ale kiedy wreszcie opuściliśmy Norę poszło już z górki i niecałą godzinę później rozkładaliśmy namioty (jeden był dla dziewczyn).

Tego dnia wszystkim towarzyszyły mieszane uczucia. Z jednej strony byliśmy podekscytowani i niecierpliwie wyczekiwaliśmy meczu, ale z drugiej, gdy stanęliśmy na pustym polu, wspomnienia sprzed dwóch lat stanęły nam przed oczami. Byliśmy podenerwowani , choć  wiedzieliśmy (już), że Dumbledore przysłał tu część członków Zakonu jako zabezpieczenie na wypadek ponownego ataku. Oczywiście, to był jedyny powód, dla którego pozwolił mi tu przyjechać. W końcu nie mógł pozwolić, by jego „broń ostateczna” była narażona na niebezpieczeństwo…

Z trudem powstrzymałem rozdrażnione prychnięcie, próbując skupić się na rozmowie przyjaciół.
– … Mam nadzieję, że i w tym roku Krum pokaże, na co go stać! – zawołał podekscytowany Ron, bawiąc się swoimi omnikularami.

– A ja wolałabym, żeby w ogóle nie wychodził z szatni.

– Czemu, Hermi? Przecież go lubiłaś, nawet pisaliście ze sobą całe zeszłe lato! Myślałam, że właśnie ucieszysz się, że znów masz okazję go zobaczyć, a może nawet i porozmawiać, jeśli wypatrzyłby cię w tłumie. – Hermiona spojrzała z niedowierzaniem na Ginny.

– Jak mogłabym się cieszyć ze spotkania z nim? Przecież teraz jestem z tobą. W dodatku krótko po wakacjach urwał nam się kontakt… Czułabym się niezręcznie.

– A mnie dziwi, że w ogóle z nim zerwałaś. Przecież to KRUM, najlepszy szukający obecnych czasów!

– Gdybym leciała na sławę albo zdolnych szukających, to już dawno próbowałabym się dobrać do Harry’ego. Myślę, że jest bardziej sławny, no i umiejętności też mu nie brakuje…

– Herm, proszę…! –Jęknąłem, czując, jak palą mnie policzki.

Na szczęście od kontynuowania tej rozmowy wybawił mnie pan Weasley i zbliżający się mecz.

~*~

– To było naprawdę ekstra! – zawołał podekscytowany Ron.

– Na taki mecz opłacało się czekać miesiącami. – Ginny była równie przejęta. Zresztą wszyscy byliśmy.

 Każdy spodziewał się wiele po tym meczu, biorąc pod uwagę poprzednie zawody. Irlandia i Bułgaria szły dzisiaj niemal łeb w łeb. Aż do ostatniej sekundy nie byłem w stanie przewidzieć, kto wygra. Obydwie drużyny były w szczytowych formach i tylko złapanie znicza miało zadecydować o zwycięzcy. Dlatego ostatnie minuty meczu, to było naprawdę coś! Lynch pierwszy zobaczył znicz, który latał niedaleko nieświadomego jego obecności Kruma. Dla zmylenia przeciwnika Irlandczyk ruszył w przeciwnym kierunku. Nigdy bym na coś takiego nie wpadł! Wiktor popędził za nim. Już prawie się zrównali. Nagle Lynch zawrócił i pomknął z powrotem. Zyskał nad Krumem kilka sekund przewagi. Niestety w czasie tego manewru znicz zniknął. Szukający szybko wypatrzył go niedaleko bramek Irlandii. Wściekły Krum dogonił go. Od piłeczki dzieliły ich metry. Część widzów wstrzymała oddechy, inni zaczęli wrzeszczeć jeszcze głośniej. Napięcie w tamtej chwili było nie do wytrzymania. W dodatku uległem namowom bliźniaków i obstawiłem na zwycięstwo Irlandii 5 galeonów. Niby nie było to aż tak wiele, ale wystarczyło, by emocje wzrosły. Mężczyźni próbowali się nawzajem odepchnąć. Za wszelką cenę chcieli złapać skrzydlatą piłeczkę. Jednocześnie starali się unikać pędzącego ku nim raz po raz tłuczka. Z całej siły przyciskałem do twarzy omnikulary, aż moje własne okulary wbijały mi się w nos. Nie chciałem przegapić ani sekundy meczu. Widziałem, jak palce Kruma ocierają się o złotą powierzchnię kulki. Jęknąłem przestraszony, a dreszcz podekscytowania przebiegł mi po plecach. Na szczęście tłuczek uderzył go w bok. Nie zdołał pochwycić znicza. Jak teraz o tym pomyślę, to wyglądało dość komicznie, gdy tak krążyli wokół słupków, co chwilę się popychając, robiąc uniki przed tłuczkiem i wyciągając ręce do przodu, próbując złapać skrzydlatą piłeczkę. Wtedy jednak nie zwracałem na to uwagi. W końcu po chyba dziesiątym okrążeniu znicz skręcił w prawo, tym samym dając Irlandczykowi przewagę nad Bułgarem, którą Lynch z radością wykorzystał. Ryk tłumu pewnie byłby słyszany w odległości kilku mil, gdyby nie zaklęcia ochronne otaczające to miejsce. Przez ten mecz jeszcze bardziej zatęskniłem za miotłą i Quidditchem. Choć grałem z przyjaciółmi w Norze, to jednak wolałem rolę szukającego od obrońcy. Nie byłem zbyt dobry w obronie.

– Wiktor po raz kolejny pokazał, że nie jest sławny tylko dzięki wyglądowi. Mimo że dał się wyprowadzić w pole, zawrócił z taką lekkością, jakby cały czas był świadomy tego wszystkiego i tylko czekał na odpowiedni moment. – Z zamyślenia wyrwał mnie pełen podziwu głos Hermiony. Ginny przytaknęła jej ochoczo.

– Widzisz, Herm. A jeszcze nie tak dawno mówiłaś, żeby lepiej nie wychodził z szatni – rzuciła z przekąsem Ginny.

– To i tak bez różnicy, Ginny, czy Krum grał, czy nie. W końcu i tak…

– … Lynch był lepszy! To on wpadł na pomysł, by tak zmylić Kruma! – zawołali bliźniacy, szczerząc się radośnie. Nie dziwiłem się ich entuzjazmowi. W końcu, to dzięki Lynchowi wszyscy trzej wygraliśmy zakłady. Choć postawiliśmy na Irlandczyków tylko dlatego, że reszta naszej gromadki wybrała drużynę Kruma. A jak powiedzieli bliźniacy tuż przed meczem, lepiej być przygotowanym na każdą okazję. Więc by wygrać cokolwiek niezależnie od wyniku zamiast stawiać wszystko na jedną kartę, obstawialiśmy różne drużyny.

– Harry, musisz to kiedyś wykorzystać podczas meczu ze Ślizgonami! – zwrócił się do mnie uradowany Ron. – Na pewno nie będą się tego spodziewali. Już widzę te ich przerażone i zaskoczone miny! Naprawdę musimy użyć tego manewru…

– Może nie będą się spodziewali, ale jeśli mu się nie uda, to nie dadzą nam żyć. Będą złośliwsi niż zazwyczaj, zwłaszcza Malfoy. On na pewno nie odpuści żadnej okazji, by ubliżyć Harry’emu.

– Czemu od razu przewidujesz najgorsze? Przecież to Harry! Na pewno da sobie radę – zawołała oburzona Ginny. Po chwili zarumieniła się lekko.

– Hermiona ma rację. Nie możecie być pewni, że podczas meczu w szkole znicz zachowa się tak samo, jak ten tutaj. Lepiej nie ryzykować. – Do rozmowy dołączył się pan Weasley, wręczając każdemu po kremowym piwie. – No, a teraz świętujmy! – Wszyscy unieśli kubki, stukając się nimi.

– Za Lyncha! Dzięki niemu…

–  …zgarnęliśmy dwadzieścia pięć galeonów! – Fred i Georg zarzucili sobie ręce na szyje i szczęśliwi wymachiwali naczyniami.

W tej atmosferze naprawdę łatwo było mi zapomnieć o wszystkich ostatnich zmartwieniach. Miałem cichą nadzieję, że od teraz wszystko będzie się już układało. Wiedziałem jednak że prędzej czy później wszystko wróci do punktu wyjścia. Wystarczy chwila nieuwagi i ponure myśli znów mnie dopadną. Teraz jednak postarałem się zepchnąć tematy wojny, Voldemorta i jego planów, śmierć Syriusza i przepowiednię na dalszy plan, po prostu ciesząc się wygraną i bliskością przyjaciół. W końcu za kilka dni znów będę musiał się z nimi rozstać.

~*~

– Chodź, Ron. Spróbujemy jak najszybciej się z tym uwinąć – spróbowałem przekrzyczeć tłum, gdy przeciskaliśmy się przez niego z wiadrami w poszukiwaniu kranu.

Nasze świętowanie zwycięstwa skończyło się naprawdę szybko. Pan Weasley musiał gdzieś wyjść, przed tym jednak zlecił nam przyniesienie wody. Kiedy o tym usłyszeliśmy, Bill i Fleur gdzieś się zmyli, a Ginny i Hermiona odmówiły dźwigania wody, stwierdzając, że spędzą ten czas u siebie w namiocie. Ron próbował protestować, ale dziewczyny całkowicie go zignorowały. Moim zdaniem, Ron miał jednak rację. Nie powinniśmy się zbytnio rozdzielać. Najbezpieczniej było się trzymać razem… Mimo kręcących się tu gdzieś w pobliżu członków Zakonu, wciąż czułem się niepewnie. Robiłem się spięty i rozdrażniony na wspomnienie poprzednich mistrzostw. Tyle osób wtedy ucierpiało… Potrząsnąłem głową, odrzucając od siebie te myśli. Nie, tym razem jesteśmy tu bezpieczni…

A mimo to i tak czułem w środku niepokój.

Tak więc po drodze tylko z połowiczną uwagą przysłuchiwałem się przekomarzaniom braci. Głównie skupiałem się na rozglądaniu na boki i obserwacji terenu. Jednak pewnej chwili ich rozmowa przyciągnęła moją uwagę.

– Mówię wam, nie można ich zostawiać samych! A jak coś im się stanie? Powinniśmy ich pilnować…

– Roniaczku, ty chyba nie myślisz, że uwierzymy, że martwisz się…

– …o ich bezpieczeństwo. Przyznaj się, że tak naprawdę…

– …nie chcesz, żeby Ginny straciła w tym wieku dziewictwo…

– … i to z twoją przyjaciółką! – Razem z Ronem zatrzymaliśmy się gwałtownie, patrząc z niedowierzaniem na szczerzących się bliźniaków. Czerwony Ron rozejrzał się szybko, czy nikt ich nie usłyszał. Zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, poczułem, jak ktoś na mnie wpada. Upuściłem puste wiadra i zachwiałem się lekko, ale na szczęście udało mi się utrzymać równowagę.  Odwróciłem głowę, z zamiarem przeproszenia, ale głos uwiązł mi w gardle. Przez chwilę mrugałem, patrząc na podnoszącą się postać. Jednak po kilku sekundach odzyskałem nad sobą panowanie.

– Malfoy – warknąłem.

– Widzę, że przez ten czas wcale Twój móżdżek nie przyswoił sobie żadnych nowych słów?

– Och, a ja widzę, że ty postanowiłeś zmienić płeć, co? – zakpiłem, lustrując go od stóp do głów. Już w zaszłym roku zauważyłem, że ma dość drobną budowę, jak na faceta, a teraz przez te długie włosy, wyglądał jeszcze… smuklej? Nie jestem pewny, jak to określić. W każdym razie w połączeniu z niezbyt męskimi rysami twarzy, na pierwszy rzut oka można by mieć problem z jednoznacznym stwierdzeniem, że to facet. Przez chwilę zastanawiałem się też nad ranami na jego twarzy, jednak szybko moja uwaga skupiła się na słowach Fretki.

– Chee, czyżbyś sugerował, że zmieniam się w transwestytę? Muszę cię rozczarować, ale prawda jest taka, że nie zobaczysz mnie w bikini czy sukience.

– Jakby mi zależało, by w ogóle cię oglądać – prychnąłem. – Choć może w sukience nie wyglądałbyś w końcu tak denerwująco… Nie. Obojętnie w czym, zawsze będziesz wyglądał jak zadufany w sobie dupek. Najchętniej w ogóle bym cię nie widywał.

– Hmpf… Prawda jest taka, że nie ważne, co bym na siebie założył, zawsze będę wyglądał olśniewająco. Nie to, co ty, wieśniaku. Kiedy patrzę na twoje ubrania, fryzurę, czy twarz, chce mi się wyć do księżyca, że na ziemi może grasować takie bezguście. Czy ty w ogóle kiedykolwiek pomyślałeś o tym, by się chociażby uczesać. Nie proszę nawet o zmianę ubioru, bo przecież dla Złotego Chłopca to już o wiele za wiele. Jak nawet na korytarzu obronić się sam nie potrafi.

– U mnie przynajmniej na pierwszy rzut oka widać, że jestem facetem – zakpiłem. Nie mogłem się jednak powstrzymać przed choć częściowym usprawiedliwieniem mojego wyglądu. Może i nienawidzę Fretki oraz nie znam się na modzie, ale mam lustro i oczy. – Dla twojej wiadomości, już nie raz walczyłem ze swoimi włosami, niestety nie chcą współpracować. Ale przecież nikt ci nie każe na mnie patrzeć.  Nawet nie wiesz, jak bardzo by mnie uszczęśliwiło, gdybyśmy się nie widywali, tylko co najwyżej mijali na korytarzach… O ile nie próbowałbyś znów rzucić mi z zaskoczenia jakąś klątwą w plecy – wysyczałem, patrząc na niego z nienawiścią.

– Widać, jak te walki wiele ci przynoszą. Jesteś równie beznadziejny przed lustrem, co rozłożony na ziemi. W obu przypadkach zmuszony do błagania o życie. – Uśmiechnął się z wyższością.– Jednak widzę, że swoją postawą pragniesz powtórki z naszego ostatniego spotkania. Wiesz, dla mnie ta opcja wydaje się być nader kusząca. Móc ponownie zobaczyć cię u moich stóp, błagającego o łaskę, to więcej niż potrzebuję do szczęścia.

Krew we mnie zawrzała, na jego słowa. JA błagający JEGO o łaskę? Dobre sobie! Aż za dobrze pamiętam tamtą przeklętą parodię „walki”. Zaklęcie uderzające w plecy, rozbrojenie, moje pełne nienawiści słowa a chwilę później jego nogę zderzającą się z moimi żebrami. Ale z pewnością go nie o nic nie błagałem. Co więcej, poprzysięgłem sobie w duchu zemstę… A teraz okazja wydawała się aż nadto idealna, by ją wreszcie wprowadzić w życie.

– Ty...! – warknąłem rozjuszony i niewiele myśląc, zamachnąłem się. W następnej chwili Fretka leżał na ziemi trzymając się za twarz. – I co, Malfoy, już ci nie jest do śmiechu? – warknąłem, powtarzając jego słowa, z zeszłego roku. – To wszystko? Tylko w gębie jesteś taki mocny?!

– Ty gnoju! Jak śmiałeś!? – wrzasnął wściekły. – Jeśli myślisz, że ujdzie ci to płazem, to się grubo mylisz. Grasz równie nieczysto, co twój ojczulek i ten kundel!

– ZAMKNIJ SIĘ! – W następnej chwili klęczałem nad Malfoyem i okładałem go raz za razem. Starał się jakoś bronić, ale nie miał ze mną szans. – Nigdy więcej nie waż się powiedzieć o nich choćby jednego złego słowa! – Poczułem silne ramiona chwytające mnie od tyłu i odciągające od tej przebrzydłej Fretki. – Zwłaszcza ty nie powinieneś nikomu wytykać brudnych zagrywek, Malfoy – wyplułem ostatnie słowo z odrazą. Walczyłem przez chwilę, próbując wyrwać się z uścisku bliźniaków, ale byli dla mnie za silni. – Puśćcie mnie! – Szarpnąłem się gniewnie. Patrzyłem z nienawiścią, na pojękującego na ziemi Malfoya.

– Właśnie, puśćcie go, należy się tej przebrzydłej Fretce!

– Zamknij się, Ron. Chcesz żeby go zatłukł na śmierć?

– Nie pozwolimy na to. I tak już nieźle go obił...

– Widzicie, nawet Ron się ze mną zgadza! – Spróbowałem raz jeszcze. Bez skutku.

– Jakże żałośnie! – Nagle cała nasza piątka zamarła. Lucjusz Malfoy stanął między nami i Fretką. Spojrzał pierw na syna, a po chwili przeniósł wzrok na mnie.

– Prosiłbym o powstrzymanie koni, panie Potter. Mogę również przeprosić za zachowanie mojego syna. Widocznie po jego krótkiej ucieczce z domu, szajba mu odbiła.

Patrzyłem z niedowierzaniem, jak przygniata syna laską, wciskając mu ją w brzuch. Ten widok sprawił, że dopiero po chwili dotarł do mnie sens jego słów.

– Ucieczce? – wypaliłem, zanim zdążyłem się powstrzymać. Mężczyzna zaśmiał się, nie wiem z czego, jeszcze raz uderzając laską Fretkę, który stęknął cicho.

– Dokładnie tak. Aż dziw bierze, co mu do łba strzeliło. Przeklęty gnojek. Aż zaczynam żałować, że jednak przeżył ten poród – warknął rozeźlony. Razem z przyjaciółmi patrzyliśmy na tę dwójkę w szoku. O czym on, do cholery, pieprzy? Jaki poród?… Znaczy się… Jak on mógł powiedzieć coś takiego?! Czy dla niego syn naprawdę tak mało znaczy?! Nie rozumiem, jak można życzyć śmierci własnemu dziecku, jak komukolwiek można życzyć śmierci! Może poza Voldemortem… – Ale o tym to porozmawiamy w domu, Draco – odezwał się ponownie, wyrywając mnie z zamyślenia. Zobaczyłem, jak chwyta Draco za poły ubrań, zmuszając do wstania. – Jak ty wyglądasz? Zupełnie jakbyś mieszkał nie wiadomo gdzie i sprzedawał się jak przyuliczne kurwy. – Ostatkiem sił postarałem się utrzymać usta zamknięte, żeby nie musieć zbierać szczęki z podłogi. On naprawdę jest jego ojcem? A może to tylko jakiś mój porąbany sen? Bo ta sytuacja jest naprawdę nierealna… – Przekonamy się później. – Uderzył syna, który po chwili nieprzytomny osunął się w jego ramiona. Chwilę potem aportował ich, zostawiając nas w całkowitym osłupieniu.

– Co to…

– …było? – Wyjątkowo to my z Ronem stworzyliśmy duet. Jeden z bliźniaków mruknął coś niewyraźnie, a ja rozejrzałem się na boki. Kilka osób przyglądało się nam z zaciekawieniem, szepcąc między sobą. Uwolniłem się z luźnego już uścisku bliźniaków, po czym odwróciłem do nich przodem. – Wracajmy już lepiej do namiotu – powiedziałem wciąż lekko zdezorientowany, rzucając znaczące spojrzenie w stronę gapiów.

– Taa, wzbudziliśmy sporą sensację – stwierdził Fred. – Zazwyczaj nie mam nic przeciwko…

– … ale tym razem raczej nie wywołaliśmy pozytywnego wrażenia – dopowiedział George, schylając się i podnosząc wiadra, które wcześniej upuściłem. – W dodatku musimy jeszcze nabrać wody.

Opuściliśmy tamto miejsce najszybciej, jak się dało i jakieś 15 minut później byliśmy z powrotem pod namiotem dziewczyn. Ron przybył tam trochę wcześniej, bo chciał „upewnić się, że dziewczyny są bezpieczne”. A teraz patrzyliśmy z mieszaniną zdziwienia i rozbawienia, jak czerwony na twarzy wyskakuje z ich namiotu przy akompaniamencie pisków, cudem unikając wywrócenia się o strojące przed wejściem wiadra.

– Ronaldzie Weasley ty bałwanie!! – wydarła się ze środka Hermiona łamiącym się głosem.

Spojrzeliśmy pytająco na Rona. No dobra, ja spojrzałem, bo Fred i George niemal płakali ze śmiechu, podtrzymując się nawzajem. Gdy Ron posłał im, w zamierzeniu, wściekłe spojrzenie, zawyli i teraz już dosłownie siedzieli na ziemi, próbując złapać oddech między kolejnymi salwami dzikiego rechotu.

– Czy… czyżbyśmy mieli… Hahaha!

– …ra-rację?... Ahahaha! – dodał za brata George, starając się uspokoić, co jednak kompletnie mu nie wyszło.

– Coś ty im takiego zrobił? – spytałem, samemu z trudem powstrzymując chichot. Śmiech bliźniaków był zaraźliwy.

– P-przebierały się – mruknął niewyraźnie.

– Jesteś pewien, że się nie rozbierały? – spytał George, pomagając bratu wstać. Spojrzałem lekko zażenowany na wejście do namiotu, a później na bliźniaków. Nie rozumiem, jak oni mogą spokojnie mówić o czymś takim. Przecież Ginny to też ich siostra… Nie powinni zachowywać się bardziej jak Ron?

– Dobra, nie dręcz ich już George – zachichotał Fred. – Widzisz przecież, że sami czerwienią się jak dziewice. – Razem z Ronem, odwróciliśmy zakłopotani głowy. – Nie mówicie, że wy wciąż nie…?

– Mamy dopiero szesnaście lat! – spróbował nas wybronić Ron.

– Dobra, dobra. Tylko nam tu nie spłoń. – George pokręcił z rozbawieniem głową, po czym zapukał w namiot. – Możemy już wejść?!

– Eeee przepraszam – zaczął Ron, nie patrząc się na dziewczyny, kiedy znaleźliśmy się już wszyscy w środku.

– Myślisz, że takie zwykłe „przepraszam” wszystko załatwi? – spytała rozjuszona Ginny. – Po to mamy ten osobny namiot, żeby takie sytuacje się nie zdarzały! A ty wszedłeś sobie tutaj, jak gdyby nigdy nic!

– Nie gniewajcie się, przecież nie zrobił tego specjalnie.

– A ty go jeszcze bronisz?

– Dajcie mi już spokój! Tak jakbym w ogóle chciał oglądać którąś z was…

– Ron! – krzyknęły.

– Twierdzisz, że jestem brzydka? – spytała oburzona Ginny.

– Nie! Ja tylko… po prostu obie jesteście dla mnie jak siostry. To znaczy Ginny jest moją siostrą, Hermiona jest tak naprawdę obc… to znaczy jesteś moją przyjaciółką – poprawił się szybko, widząc jak Herm się zapowietrza. – Traktuję cię jak siostrę, więc nie mógłbym… no wiesz. – Zakończył kulawo. Choć i tak wybrnął z tego lepiej, niż gdybym ja miał to zrobić. – Nie uwierzycie, spotkaliśmy przed chwilą Malfoya! – Zmienił szybko temat. Ku naszej uldze, dziewczyny wyraźnie to zaciekawiło.

– Ale przecież pisali, że on zaginął – zauważyła Ginny.

– Czyżby udało mu się uciec? – spytała Hermiona.

– Nie zaginął, tylko uciekł. Jego ojciec nam powiedział. – Ron wydawał się dumny z tego, że wie więcej od Hermiony.

– Ale jak wy go spotkaliście? – zapytała Ginny.

– Wpadliśmy na siebie. Dosłownie. – Skrzywiłem się na samo wspomnienie. Za jakie grzechy muszę trafiać na tego dupka nawet w czasie wakacji? Zwłaszcza, że tym razem nie było mowy o pomyłce.

– Szkoda, że tego nie widziałyście! Myślałem, że Harry zatłucze go na śmierć!

– Co?! – krzyknęły obie. Podążyłem za wzrokiem Hermiony, spoglądając na swoje pokaleczone dłonie. Dopiero teraz poczułem, że mnie pieką kostki. No cóż, trudno. I tak wyglądają lepiej niż twarz Malfoya. Miałem ochotę uśmiechnąć się z satysfakcją, ale wolałem tego nie robić przy Hermionie.

– Harry, co ci odbiło?! Jak mogłeś się na niego rzucić za to, że na ciebie wpadł?! – zawołała oburzona.

– Wcale nie za to oberwał! – odwarknąłem. – To był rewanż za połamane żebra.

– Jak to? Przecież powiedziałeś, że złamałeś je sobie podczas treningu. – Spojrzała na mnie uważnie. O nie… – Harry… – dodała wyczekująco.

– No dobrze już, dobrze! Złamałem je sobie w trakcie bójki z Fretką…

– Czekaj, to o to mu chodziło, gdy gadał te bzdury o błaganiu o łaskę? – Przytaknąłem Fredowi.

– Nie chce mi się wierzyć, że to zrobiłeś… Przecież to Fretka!

– Ron, ja go NIE BŁAGAŁEM o nic – warknąłem. Jak on mógł w to uwierzyć?! – Powiedział to tylko po to, żeby mnie upokorzyć… no i może sprowokować.

– To ostanie mu się wyjątkowo udało – stwierdził rezolutnie George. – Aż zaczynam trochę żałować, że cię powstrzymaliśmy.

– Właśnie. Gdybyś wcześniej powiedział prawdę, to zamiast stać z boku, bym ci pomógł… Nie, co ja mówię. Od razu poszlibyśmy go obić.

– Właśnie dlatego nie chciałem wam mówić, że to Fretka mnie tak urządził. Zrobiłaby się z tego pewnie afera, a jakoś nie miałem na to ochoty…

– Wciąż nie możesz przeboleć, że Syriusz odszedł, prawda?

Spojrzałem smutno na Hermionę, ale nic nie odpowiedziałem. I przypuszczam, że nawet tego ode mnie nie oczekiwała. Sam doskonale zdaję sobie sprawę, że od kiedy wpadł za tę cholerną zasłonę, zachowuję się jak nie ja. Jestem rozkojarzony, często się zamyślam, przeważnie nic mi się nie chce, miewam wahania nastrojów… Ściślej mówiąc, nagle przez jedną myśl popadam w depresję albo wybucham gniewem – głównie w stosunku do Voldemorta, ale czasem też w stosunku do własnych słabości. Chyba jedyna dobra rzecz, jaka z tego wszystkiego wyniknęła, to mój zapał do nauki animagii. Chociaż z drugiej strony przez problemy z koncentracją i tak stoję w miejscu.

– Hej, jesteście tu wszyscy? – spytał pan Weasley, wchodząc do środka.

– Wciąż nie ma Billa i Fleur.

– Och, no nic, to powtórzę im później.

– Co powtórzysz? – Jak na zawołanie pojawili się w wejściu. – Fleur zobaczyła, że wracasz, więc stwierdziliśmy, że też powinniśmy.

– I słusznie. Rozmawiałem z Dumbledorem, przekazałem mu wszystko, czego dowiedzieliśmy się od Harry’ego, jak i nasze przypuszczenia. Po pierwsze, Harry, dyrektor prosi o informowanie go o każdej kolejnej wizji. – Skinąłem głową. Spodziewałem się tego. – Po drugie powiedział, że postara się dowiedzieć czegoś więcej odnośnie horkruksów. Oraz weźmie pod uwagę wszystkie wersje, które wymyśliliśmy. Jeszcze dziś ma rozmawiać na ten temat z innymi członkami Zakonu.

– A my? Co my mamy robić?

– Wy? Hermiono, wciąż jesteście dziećmi. Nie chcemy wciągać was w tę wojnę jeszcze bardziej. A przynajmniej odwlec wasz udział w niej najbardziej jak się da. Przede wszystkim musicie się uczyć. Pełnoprawni członkowie Zakonu wszystkim się zajmą.

– Ale przecież my też możemy pomóc! Co więcej, tak naprawdę już od pierwszej klasy nasza trójka jest w centrum tej wojny!  

– Harry, to jeden z powodów, dla których chcemy jak najbardziej was od tego odsunąć!  Pomyśl o uczuciach osób, które was kochają. Zdajesz sobie sprawę, jak bardzo wszyscy martwimy się za każdym razem, gdy wplątujecie się w coś niebezpiecznego?

– A więc pana zdaniem lepiej, żebyście życiem ryzykowali wy, bo „nikomu na was nie zależy”? – Hermiona złapała się wojowniczo pod boki.

– Nie. Dlatego, że wy macie przed sobą jeszcze całe życie. Jesteście nastolatkami, na Merlina! Żaden zdrowy na umyśle dorosły nie puści na wojnę dzieci, jeśli może w zamian posłać kogoś dwa czy nawet trzy razy starszego!

– Poza tym większość członków Zakonu to albo świetnie wyszkoleni aurorzy, albo specjaliści w jakichś dziedzinach…

– Jak Snape? – Ron wciął się w słowo Billowi. – Rzeczywiście, jemu można pozwolić umrzeć…

– Ron!

– No co?! Przecież i tak nikt z was go nie lubi…! Zresztą taki oszust jak on nie zasługuje na ochronę, jaką zapewnił mu dyrektor.

– Albus poręczył za niego już wiele lat temu, a ja ufam jego decyzjom.

– Bo nie słyszałeś tego, co my, tato! Harry podsłuchał, że ta gnida kogoś zabił!

– Harry, czy to prawda? Słyszałeś, jak się do tego przyznał? – Pan Weasley spojrzał na mnie poważnie, a w jego oczach czaił się niepokój.

– Nie słyszałem co prawda całej rozmowy…

– Więc nie wiesz, co tak naprawdę się stało i o co chodziło? – przerwał mi.

– No więc… Nie. Domyśliłem się wszystkiego ze strzępków rozmowy. Irytek latał mi nad głową, przez co nie słyszałem części z ich rozmowy.

– A z kim rozmawiał?

– Z Malfoyem. Znaczy, z Draco – dodałem po chwili, zdając sobie sprawę, że było to trochę nieprecyzyjne. Chociaż to imię z wielkim trudem przeszło mi przez gardło.

– Rozumiem. – Pokiwał powoli głową, zastanawiając się nad czymś. – Usłyszałeś może coś jeszcze?

– Coś o tym, że Snape miałby kłopoty u Malfoya seniora i że William Richardson złożył staremu Malfoyowi wieczystą przysięgę. – W przeciwieństwie do tego, jak opowiadałem tę historię przyjaciołom, tym razem podałem tylko fakty.

Pan Weasley patrzył na mnie jeszcze przez chwilę, po czym powiedział nam, byśmy zapomnieli o tej rozmowie.

– Przekażę wszystko Albusowi, by wedle własnej opinii podjął odpowiednie kroki.

~*~

Błagam, nie! Znowu lochy! Znów przerażające wrzaski przeszywają mój umysł na wskroś. Ale tym razem wizja trochę się różni. Nie ma metalowego stołu. Nie ma kulących się w kącie przerażonych więźniów. Choć jakaś postać leży na ziemi… Chyba jest skuta łańcuchami. Nie widzę wyraźnie. Obraz przysłania mi jakaś srebrna mgła, która… kumuluje się nad cierpiącą postacią? Nie, bardziej jakby… wchodziła w nią. Nie jestem w stanie stwierdzić.

Dopiero po chwili zdaję sobie sprawę z obecności kilku zakapturzonych postaci stojących obok kręgu, w którym leży… ten ktoś. Próbuję dostrzec, kogo tym razem torturują, ale na marne. Mgła jest zbyt gęsta. W dodatku przez ból głowy obraz rozmywa mi się przed oczami... A wrzaski nie ustają. Czemu ta osoba tak cierpi?

Skończcie już! Jakim prawem ją torturujecie?! Czym wam zawiniła?!

Potwory! Bezduszne kreatury!

Mgła już prawie zniknęła. Znów próbuję dostrzec twarz ofiary, ale nie jestem w stanie.

Wizja się kończy.

~*~

Wieczorem następnego dnia po mistrzostwach, jak tylko wróciliśmy do Nory, wysłałem list do dyrektora, opisujący wizję. W odpowiedzi dostałem podziękowanie za informację, zapewnienie, że spróbuje dowiedzieć się czegoś w tej sprawie oraz propozycję-nie-do-odrzucenia: „Może czas, żebyś zaczął uczyć się legilimencji z profesorem Snapem?”. Po moim trupie. Nie ufam temu facetowi, zresztą nie zamierzam pozwolić mu zajrzeć do swojego umysłu. Kiedyś już rozmawiałem na ten temat z dyrektorem i kategorycznie odmówiłem, teraz też nie zamierzam się ugiąć. Wolę już cierpieć przez wizje Voldemorta, niż nie wiadomo ile dodatkowych godzin tygodniowo spędzać z tym starym Nietoperzem, w dodatku sam na sam.

Pomijając tę jedną wizję, reszta czasu spędzonego w Norze minęła mi naprawdę przyjemnie, choć zdecydowanie za szybko. Weasleyowie wraz z Hermioną przygotowali mi przyjęcie niespodziankę z okazji urodzin. Spędziliśmy kilka godzin na rozmowach, grze w Monopoly (panu Weasleyowi udało się namówić mnie i Hermionę do gry) oraz quidditch. Jak zawsze dostałem wspaniałe prezenty, choć trochę żałuję, że nie będę musiał ich wyczekiwać jak co roku koło północy. Ale w taki sposób też było to miłe… Nie, to było jednak nawet lepsze.

Dzień przed moim wyjazdem miał miejsce pewien dość zaskakujący incydent… W ogóle, jeśli chodzi o te sprawy, ostatnich kilka tygodni było dość zaskakujących… W każdym razie dowiedzieliśmy się, że bliźniacy są gejami. Obaj. To był spory szok, zwłaszcza, że mówiąc to zarówno Fred jak i George byli naprawdę poważni, co nie zdarza się za często. W dodatku wyskoczyli z tym tak nagle.

Siedzieliśmy we czwórkę w salonie, udając, że gramy „Chińczyka”. Udając, bo tak naprawdę Ron na siłę usiłował utrzymać wściekłe dziewczyny na dole, a ja bezradnie starałem się nie wplątywać w tę ich sprzeczkę. Do tej pory próbowałem już kilkukrotnie, obierając za każdym razem inną stronę, co zawsze kończyło się oskarżeniami o zdradę, przez stronę przeciwko której byłem. I przy tak napiętej atmosferze, do pomieszczenia wparowali bliźniacy.

– Co się stało…? Nie, nie mówcie, niech zgadnę. Ron znów przeszkodził Hermionie i Ginny w małym sam-na-sam? – bliźniak powiedział to w taki sposób, że nasze twarze momentalnie się zaczerwieniły.

– Popatrz, George, jacy oni wstydliwi.

– Tak, aż szkoda, że już nie chodzimy do szkoły.

– Moglibyśmy pomoc im w pewnych sprawach… – Nasze rumieńce pogłębiły się, a po pomieszczeniu rozszedł się śmiech bliźniaków.

– Jesteście okropni – powiedziała Ginny, która jako pierwsza odzyskała nad sobą panowanie. – Udajecie, że jesteście tacy obeznani w tych tematach, a tak naprawdę pewnie nigdy nie byliście z żadna dziewczyną! – Wskazała na nich oskarżycielsko.

– Masz nas… Rzeczywiście, nigdy…

–… nie byliśmy z żadną…

–… dziewczyną. – Ostatnie słowo powiedzieli wspólnie, wyraźnie je akcentując. Przez chwilę nikt z nas się nie odzywał.

– Chwila… jesteście gejami?! – spytała z niedowierzaniem.

Musiało być to słychać nawet w kuchni, bo zaraz do pomieszczenia wpadli państwo Weasley.

– Kto tym razem? – spytał pan Weasley.

Ręce bliźniaków wystrzeliły w górę w parodii zgłoszenia do odpowiedzi na lekcji. Zaraz jednak opuścili je i spojrzeli na siebie nawzajem, po czym zwrócili poważne twarze ku rodzicom.

– Chyba nie macie nic przeciwko? – spytał George. Pierwszy raz widziałem, żeby był zaniepokojony.

Przez kilka sekund w pokoju panowała idealna cisza. Kiedy jednak pani Weasley otrząsnęła się z szoku, podeszła do synów i ucałowała każdego w policzek.

– Jasne, że nie, głuptasy.

– Wiesz, martwiliśmy się trochę.

– Wiemy, jak bardzo chciałabyś mieć wnuki, a tu już troje z nas…

– … wypadło z gry.

– I tym się tak martwiliście? Nie do wiary, naprawdę. Przecież dobrze mnie znacie. Ojca także. Wyobrażacie sobie, żebyśmy przez coś takiego się od was odsunęli? Już prędzej takim myśleniem mnie zraniliście.

– Wybacz, mamo.

– W sumie, zawsze zostają jeszcze Bill i Charlie.

– I Percy ewentualnie, choć nie jestem pewny, czy on widzi cokolwiek poza swoją pracą.

– W sumie Charlie poza smokami też świata nie widzi.

– Ale miał przynajmniej kiedyś dziewczynę…

– a właściwie wieleeele dziewczyn.

– W każdym razie, nawet gdyby tamci dwaj zawiedli, postanawiając poślubić swoją pracę…

– …Percy kociołek o GRUBYM DENKU, a Charlie smoka…

– …to do przedłużenia linii rodu wciąż pozostaje Bill, który najwyraźniej bardzo polubił Fleur.

 Rozmowa między bliźniakami przekształciła się w długą rodzinną pogawędkę o życiu i przyszłości. Z przyjemnością słuchałem tego, co opowiadali, wyobrażając nas sobie za dziesięć czy dwadzieścia lat… Choć ciężko było mi wyobrazić sobie siebie samego. Nie byłem w stanie wyobrazić sobie założonej przeze mnie rodziny. Ale w sumie nie ma się co dziwić. Nigdy żadnej nie miałem, więc czemu miałoby się to zmienić w przyszłości? O ile w ogóle jakiejkolwiek dożyję…

Może i myślałem pesymistycznie. Ale jak mogłem myśleć inaczej, biegnąc na oślep uliczkami w okolicy Privet Drive? Jak, gdy czułem ciepłą krew sączącą się z rany na głowie i zlepiającą mi włosy? Gdy czułem ostry ból w biodrze i pieczenie dłoni i łokcia, w miejscu gdzie przez upadek miałem zdartą skórę? Jak mogłem mieć inne myśli, będąc w tym piekle?!

~*~*~*~